Venezuela |
aug 2020
Bron: Pasqualina Curcio,
opinie, ultimasnoticias   (SP)
vert. resumen-engels (EN) 3 augustus 2020 ~~~

Dit is de titel van het laatste rapport van OXFAM van juli 2020. In dat verslag stellen zij voor om de Covid-19-crisis in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied het hoofd te bieden door belasting te heffen op rijkdom, of tewel zonder revolutionair of socialistisch te zijn, stellen zij voor om, temidden van een aanzienlijke inkrimping van de economieën in onze landen, alleen maar belasting te heffen op degenen die meer hebben, de rijken.

De taart die de economie van ons Amerika vertegenwoordigt, is 9,4 procent kleiner dan in 2019. De belangrijkste redenen zijn bekend en houden verband met de lock-down, een maatregel die is genomen om de verspreiding van het virus tegen te gaan en die op haar beurt de productie- en marketingbedrijven, zowel publieke als particuliere, heeft gedwongen hun deuren te sluiten en dus de productie te beperken.

Het probleem is niet alleen dat de taart kleiner is en er dus minder te verdelen is, maar ook, alsof dat nog niet genoeg is, dat de taart die historisch gezien zeer ongelijk verdeeld is, nu in een pandemie, nog ongelijker wordt verdeeld. Terwijl in Ons Amerika dit jaar naar verwachting 40 miljoen mensen hun baan zullen verliezen en 52 miljoen mensen in armoede zullen vervallen, paradoxaal genoeg in drie maanden tijd, en ondanks de vermindering van de taart, zijn er 8 nieuwe miljardairs in de regio en is het fortuin van de rijkste mensen met 17% gegroeid (48,2 miljard dollar).

“Het is duidelijk dat de crisis ons niet in gelijke mate treft, er zijn mensen die veel hebben verloren en toch met zorg, werk en belastingen blijven bijdragen aan deze gemeenschappelijke inspanning. We kunnen niet meer eisen van degenen die minder hebben. Deze crisis kan niet worden betaald door degenen die hier altijd al geweest zijn. Het is tijd dat degenen die de rijkdom concentreren, veel meer bijdragen aan de inspanning van iedereen.” (OXFAM, juli 2020). Elke gelijkenis met onze Venezolaanse realiteit is slechts een toeval.

Met het oog op deze situatie stelt OXFAM voor om de taart te herverdelen. Zij stelt een belasting op de nettowaarde van de rijkste mensen voor; verhoog de belastingdruk in de regio tot 23,1% (in Venezuela is dat niet meer dan 9%); hef belastingen op buitengewone winsten van grote bedrijven en verlaag de belastingdruk op huishoudens. In dit verband stellen zij: “In een periode van crisis waarin gezinnen hun inkomstenbronnen hebben verminderd of verloren, kan van hen niet worden verlangd dat zij nog meer offers brengen door middel van belastingen. Fiscale steun valt al onevenredig zwaar op gezinnen, met name via belastingen op consumptie. Van de totale belastinginkomsten is 51% afkomstig van belastingen op goederen en consumptie In Venezuela is dat niet 51%, maar 86% volgens de gegevens van de overheid.

Wie betaalt de rekening in Venezuela?

De taart die de Venezolaanse economie vertegenwoordigt is tussen 2012 en 2018 gehalveerd. De belangrijkste reden is bekend, een economische oorlog van de kant van het imperialisme die varieert van een financiële en commerciële blokkade, met name tegen onze staatsoliemaatschappij ( PDVSA), tot een criminele aanval op onze munt. De economische verliezen als gevolg van deze belegering werden in maart 2019 geschat op 125,8 miljard dollar, een bedrag dat de Republiek aan het Internationaal Strafhof heeft gemeld. [1] We hebben de berekeningen in juni 2020 geactualiseerd. Dat bedrag is 194,2 miljard dollar.

Zowel de blokkade als de aanval op PDVSA en de manipulatie van de bolivar hebben de omvang van onze taart beïnvloed, maar van al deze factoren zijn de factoren die de meeste impact hebben gehad, in deze volgorde: de manipulatie van de bolivar met 66% en de blokkade van PDVSA met 34%.

Het feit dat de wisselkoers elke dag politiek gemanipuleerd wordt, genereert automatisch een stijging van alle prijzen van de economie, met uitzondering van de prijs van de arbeidskrachten (salaris), en leidt tot een verslechtering van de koopkracht van de loonklasse. Omdat we niets hebben om mee te kopen, worden degenen die produceren gedwongen hun productie te verlagen omdat ze niemand hebben om van hen te kopen. Daarom is de taart kleiner.

Erkennen dat de aanval op de munt het krachtigste wapen is, is zeer belangrijk, want terwijl de president van de Republiek, Nicolas Maduro, oproept om de motoren van de economie aan te zetten en zich inspant om de broodnodige productie te stimuleren en vooruit te duwen, verhindert het imperialisme nog harder, door de aanval op de munt, dat het economisch herstel zich doorzet. Dit is niet de eerste keer dat we deze kwestie aan de orde stellen. Het is van cruciaal belang de aanval op de bolivar te stoppen om de inflatie en het koopkrachtverlies onder controle te houden en de economie weer op gang te brengen.

Het herstel van de olieproductie, die tussen 2012 en 2018 met bijna de helft is gedaald, is ook van strategisch belang omdat die produktiedaling 34% van de vermindering van onze taart verklaart. Wij stellen voor om de Iraanse broeders en zusters te vragen hoe zij dit probleem hebben opgelost na veertig jaar van blokkade door het imperialisme, of de olieproducerende Russen die ook geblokkeerd zijn, en zelfs de Cubanen, hoewel zij geen olie hebben.

Het belangrijkste is niet alleen dat de taart in Venezuela kleiner is, de te verdelen stukken zijn kleiner en dus is het inkomen lager, maar ook en alsof dat nog niet genoeg is, wordt die taart die historisch gezien zeer ongelijk verdeeld is, sinds 2012, het jaar waarin de onconventionele oorlog begon te escaleren, nog ongelijkmatiger verdeeld. De helft van de taart wordt door de bourgeoisie opgegeten door winst (de uitbuiting van de arbeid is tussen 2012-2017 met 247% toegenomen), terwijl de werkers, die in aantal veel talrijker zijn, slechts minder dan een kwart (18%) van de stukken krijgen, die ook nog een gereduceerd zijn . De belastingdruk van de kapitalisten is lager dan het al was, zelfs een tiende van de taart gaat naar de staat en wat hij int, is voornamelijk consumptie. De bourgeoisie, die profiteert van de hyperinflatie, heeft haar stukken van de arbeiders en de staat afgepakt, waardoor het voor deze laatste moeilijk is om een beleid te voeren ter bescherming van het volk, inclusief het verhogen van de lonen van de werknemers in de openbare dienst.

Wie krijgt nu meer de klappen van deze economische oorlogsvoering in dit nieuwe slagveld van de pandemie? Wie betaalt de rekening?

Wat wij voorstellen is dat de bourgeoisie, gezien die kleinere taart, en zelfs als die groot zou zijn, haar stuk terug zou geven aan de arbeidersklasse, wat noodzakelijkerwijs betekent dat de lonen moeten worden verhoogd; ook dat zij de staat een goed stuk geeft in plaats van het naar belastingparadijzen [2] te sturen en op die manier te garanderen dat de staat 40 procent van de taart heeft om fatsoenlijke salarissen in het openbaar bestuur te betalen en meer middelen heeft voor het zekerheidsbeleid waaraan de Boliviaanse regering zo hard heeft gewerkt, met inbegrip van pensioenen en een betere voorziening van onder andere gezondheidszorg, onderwijs, vervoer, elektriciteit en water.

Laat de bourgeoisie de rekening betalen. In de tussentijd moeten wij, de arbeidersklasse, met betere salarissen en onder betere omstandigheden zorgen voor het vervullen van de nog hangende taak die ons door Chávez is opgedragen, de opbouw van het socialisme in de 21e eeuw.

Verwante artikelen, Nederlandstalig: