peru |
jun 2021
Door Atilio A. Boron 
pagina12  9 juni 2021
Resumen-english 9 juni, 2021 ~~~

Pedro Castillo bereikt de eindstreep van de hertelling van de verkiezingen met een verschil van zo’n 80.000 stemmen in zijn voordeel. Het enige wat nog ontbreekt is de officiële bekrachtiging van zijn overwinning, iets wat in de komende uren zou moeten worden opgelost. De dubbelzinnigheid is te wijten aan de oneindig kleine variatie die kan voortvloeien uit het onderzoek van waargenomen stemopgaven, onjuist ingevuld of met onleesbare handtekeningen.

Maar toch is de overwinning van de plattelandsonderwijzer onomkeerbaar, en dat verklaart waarom sinds dinsdagmiddag de geruchten- en leugenmolen van de Peruviaanse en continentale rechtervleugel is begonnen met het slaan van de “fraude”-trommel. Maar Adriana Urrutia, de politicologe van de Burgervereniging Transparantie, instelling die 1400 waarnemers in Peru en in de stemcentra in het buitenland heeft ingezet, heeft deze beschuldiging onmiddellijk verworpen door te verklaren dat “er geen enkel bewijs is, dat rechtvaardigt om van verkiezingsfraude te spreken”. Deze verklaring komt overeen met die van de waarnemers van de Inter-Amerikaanse Unie van Verkiezingsorganisaties en zelfs met de gezanten van de OAS.

Vals nieuws

Ooit luidruchtige Peruaanse beroemdheden als Mario Vargas Llosa en Jaime Bayly zijn plotseling tot zwijgen gekomen. De eerste schreef dat hij “brandde van verlangen” om de triomf van (de hyper-corrupte) Keiko te vieren, die tot enkele maanden geleden het favoriete doelwit was van zijn meest furieuze en verwoestende aanvallen. Zoals Jorge Luis Borges zou zeggen, was deze omkeer niet het resultaat van liefde maar van de terreur die zijn gekwelde kolonialistische ziel voelde bij de loutere mogelijkheid dat een man van het volk, een nederige plattelandsonderwijzer, zou kunnen bereiken wat hem in 1990 niet gelukt was, namelijk president van Peru te worden. En nu wordt hij vervuld, niet met liefde maar met haat en woede, voor het verblindende licht van een persoon die hij heeft belasterd, beledigd en gemeen en meedogenloos heeft bestreden. Bayly, een andere tot op het merg koloniale geest, beschuldigde Castillo ervan een Chavista, Castro-Chavista, linkse, communist te zijn en insinueerde zelfs dat hij een “Lichtende Pathist” zou kunnen zijn. Zoals het hier in Argentinië gaat, respecteert de pseudo-journalistiek geen enkele ethische grens. Haar woordvoerders kunnen dagelijks en straffeloos liegen. Het complement van nepnieuws en de door de mediahitsers gecultiveerde afscherming van de media is lawfare. Wat Bayly ook zegt over de toekomstige Peruaanse president, de publicist van het imperium zal altijd door de rechtelijke macht beschermd worden.

Verhoudingsgewijs heeft Castillo bijna een half procentpunt voorsprong genomen op Keiko Fujimori. Ongetwijfeld zijn het zeer nipte verkiezingen geweest. Maar degenen die beweren dat dat niet genoeg verschil is, herinner ik eraan dat Keiko in 2016 verloor van een andere corrupte, Pedro Pablo Kuczinski, met 40.000 stemmen en 0,20 van het totaal aantal geldige stemmen. Nu is het verschil het dubbele, in absolute en procentuele zin. Er is geen enkele reden om de overwinning van de inwoner van Cajamarca te veronachtzamen. In een democratie wint degene die meer stemmen heeft, en Castillo heeft er meer dan genoeg. John F. Kennedy versloeg Richard Nixon in 1960 met een procentueel verschil van 0,17 procent; waarom is dat percentage goed in de Verenigde Staten en zou een veel hoger percentage niet goed zijn in Peru?

Waarom Castillo won

Castillo’s overwinning is een bemoedigende gebeurtenis omdat het laat zien dat met een kandidaat is die trouw het sentiment van het volk vertegenwoordigt en interpreteert, alle machten van het establishment kunnen worden verslagen. De zakenlieden die dreigden hun deuren te sluiten en hun werknemers op straat te laten staan; de leugenachtige en manipulatieve media-oligarchie; de traditionele politieke klasse; hoge staatsambtenaren en zelfs de meeste Peruaanse nationale voetballers, met uitzondering van Vargas Llosa en Bayly, bestreden hem. Castillo voerde campagne zonder geld, zonder imagoadviseurs en zonder dure verkiezingsadviseurs. Dat had hij allemaal niet nodig. Hij won omdat hij luisterde naar de roep van het volk, hij wist hoe hij de stem van de straat moest horen.

Vargas Llosa werd vernederd.

Hij won niet alleen de verkiezingen, hij had ook het genoegen Keiko te verslaan met een marge van 65 tegen 35 procent van de stemmen in Arequipa, de thuisbasis van Vargas Llosa, zijn meest verbitterde lasteraar die, ook om die reden, moet branden als de hel als hij zich afvraagt hoe kon dit gebeuren? Hij, die gewend was presidenten en koningen, ministers en eminenties af te ontmoeten; behandeld te worden met het aanzien dat een markies van het Koninkrijk Spanje toekomt, werd in zijn geboorteland verslagen door een nederige leraar uit Cajamarca, uit Chota om precies te zijn, die van de ene dag op de andere de trekken leek te vertonen van enkele van de meest bewonderenswaardige helden uit Vargas Llosa’s romans. Bovendien zou ik zeggen dat velen van hen de zoete smaak van wraak moeten smaken tegen de schrijver die hen geschapen heeft en die, wanneer hij de wereld van de fictie verlaat, de doodsvijand wordt van zijn geliefde schepselen, eeuwige dromers en strijders voor een betere wereld.