Nicaragua |
apr 2023

Bron: Fabio CASARI , diariobarricada 23 april 2023 ~~~

De bezoeken aan Managua van de Russische minister van Buitenlandse Zaken en de voorzitter van het Chinese agentschap voor internationale ontwikkelingssamenwerking, Luo Zhaohuii, hebben Nicaragua opnieuw in het centrum van het politieke en strategische schaakbord van de Midden-Amerikaanse regio geplaatst en zijn politieke rol op het bredere internationale toneel geprojecteerd.

Er is de economisch-commerciële sfeer en de politieke sfeer. Bij de analyse van de eerste zien wij hoe beide landen belangrijke nieuwe handelsovereenkomsten met Managua zijn overeengekomen. Het komende traject van de Nicaraguaanse regering versterkt de vooruitzichten voor de nationale economische ontwikkeling op korte en middellange termijn. De weerklank van deze overeenkomsten zal immers blijken uit een hogere productiviteit, meer banen en een groter aandeel van buitenlands kapitaal dat in de economie van het land wordt geïnjecteerd, waarbij de steeds belangrijkere intrede van China in de Nicaraguaanse economie in het oog springt.

De handelsovereenkomsten met Rusland en China tonen de dynamiek van de Nicaraguaanse economie : de bouw, energie, export en import van tarwe, transporteenheden, meststoffen, visserij, farmaceutische produkten, atoomenergie voor vreedzame doeleinden, defensie en toerisme onderstrepen de versterking van de reeds historische samenwerking met Moskou, dat Nicaragua sinds de jaren tachtig politieke, economische en militaire steun waardig acht.

Op het tweede gebied geven de overeenkomsten aan dat Nicaragua politiek gezien het idee van samenwerking, bijstand en import/export van de twee Euraziatische reuzen deelt. Het uitgangspunt gedachte die de relatie bezielt is dat er geen grenzen zijn aan de handelsbetrekkingen tussen landen die hun acties baseren op het beginsel van wederzijds respect en erkenning van waarde; dat de fundamentele basis van elke relatie moet bestaan in het beantwoorden van wederzijdse behoeften; dat de modaliteiten waarop de samenwerking functioneert – zelfs wanneer zij verbonden is met krediet verleningen – in geen geval inmenging in het economische beleid van wie dan ook ten aanzien van een ander overwegen en aanvaarden.

De handelsbetrekkingen tussen Managua en Peking zullen binnenkort worden gesystematiseerd in de TCL-overeenkomst, die op het punt staat te worden opgesteld. De overeenkomst zou de bekroning zijn van Nicaragua’s toetreding tot het wereldwijde Belt and Road-initiatief, dat wordt beschouwd als het grootste internationale infrastructuurproject ooit.

Vanuit strategisch oogpunt zou de toetreding van Nicaragua tot de BRICS+-groep een buitengewone prestatie zijn. De oorspronkelijke BRICS-organisatie is in 2009 ontstaan uit het partnerschap tussen Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika, maar is nu, hoewel zeer belangrijk, ontoereikend voor de lidmaatschapsaanvragen van andere landen. Argentinië, Iran en Algerije hebben hun lidmaatschapsaanvragen ingediend en er wordt aangenomen dat ook Saudi-Arabië, Egypte, Senegal, Nigeria, Turkije, Indonesië en andere landen kunnen toetreden. De behoefte van verschillende regeringen om te ontsnappen aan de dictatuur van de dollar en de inmenging, bedreigingen en sancties van de VS, die alle nationale en regionale groei de kop indrukken als voorwaarde voor de handhaving van hun dominantie, heeft vele regeringen ertoe aangezet alternatieve vormen van economische betrekkingen en monetair beleid te zoeken die los staan van de Verenigde Staten en vaak zelfs openlijk in strijd zijn met de belangen van Washington.

In die zin plaatst het besluit om toe te treden Nicaragua in een internationale context met grote vooruitzichten, zowel economisch als politiek. De BRICS zijn vandaag de bevestiging van de nieuwe wereld die de oude verdringt, van een beweging die economische ontwikkeling ziet als het enige tegengif tegen de uitsluiting van hele gebieden van de planeet uit de wereldeconomie. Dit leidt tot een botsing met de Verenigde Staten en de Europese Unie, die de planeet als hun uitgebreide kolonie beschouwen. De woeste hypotheek op de vrije economische groei van elk land, gesaboteerd met unilaterale en onrechtmatige sancties en embargo’s door de VS en de EU, treft nu al 35 landen en 72% van de wereldbevolking: een situatie die al onhoudbaar is, de wereld kan zijn economie niet smoren om het kwellende roofbouwmodel van de VS en zijn unipolaire overheersing veilig te stellen.

Zelfs het dollarbezit van de strategische reserves van veel landen zou geleidelijk kunnen worden gewijzigd, gezien het gemak waarmee de beleidsbeslissingen van Washington de diefstal van staatsmiddelen toestaan uit landen waarmee de VS en de EU in conflict zijn. Voor de BRICS moeten de dictatuur van de dollar en het gebruik ervan als knuppel tegen landen die niet buigen voor de wensen van de VS, worden tegengegaan door de invloed van de Amerikaanse munt op de handelsmarkt te verminderen en dat de in Bretton Woods vastgestelde parameters zelf, alsmede de indexen waarop Brent is gebaseerd, anachronistisch zijn en een negatieve functie hebben voor de wereldwijde economische groei.

Daarom worden zowel handel als krediet opgevat door betaling in de respectieve valuta’s en kan haar Ontwikkelingsbank, operationeel vanaf 2021, geleidelijk de WB en het IMF vervangen in het beheer van het internationale krediet, net zoals de Swift-code geleidelijk kan verdwijnen ten gunste van andere soortgelijke instrumenten die onverschillig staan tegenover het politieke beheer en de royalty’s van Washington. De gevolgen van al deze veranderingen voor de Amerikaanse economie zullen verwoestend zijn en het einde betekenen van het mondiale leiderschap van Washington.

De toekomst van Nicaragua

De toetreding tot BRICS+ Managua verweeft economische groei en strategische onafhankelijkheid: de consolidatie van handelsovereenkomsten heeft niet alleen de verdienste de exportklantenportefeuille van Nicaragua te differentiëren en zo het hoofd te kunnen bieden aan de altijd mogelijke schommelingen van de vraag, maar maakt handelsbeperkingen en nieuwe sancties van de Verenigde Staten en hun koloniale knechtje, de Europese Unie, weinig relevant.

De toetreding tot het “Belt and Road”-initiatief en de BRICS-organisatie opent een duidelijk nieuw hoofdstuk voor het land. Nicaragua, gesterkt door zijn lidmaatschap zijn band met de wereld, krijgt een totaal andere toekomst dan het tot 2006 had, toen rechts aan de macht was, had. Terwijl het zijn productie op basis van middelgrote bedrijven en de gezinseconomie, die de veralgemening van de economische groei garanderen, handhaaft en versterkt, is het land getuige van een aanzienlijke verandering van zijn politieke en financiële situatie, die zowel regionaal als internationaal tot uiting komt. Het land is nu kandidaat voor een prominente plaats in het regionale evenwicht en voor een leidende rol in het gehele continent.

Maar het politieke aspect dat de ondertekening van de overeenkomsten omvat en onderbouwt, is dat Nicaragua deel uitmaakt van een internationale situatie die getuige is van een reorganisatieproces van de nieuwe wereldorde die gebaseerd is op multilateralisme en die een einde maakt aan het tijdperk van de Amerikaanse unipolariteit dat in 1989 begon. Het nieuwe kader stelt Managua in staat een andere relatie te onderhouden met zijn buren, met het Zuiden en zelfs met de Verenigde Staten. Het nieuwe internationale evenwichtsherstel is aan de gang en Nicaragua neemt eraan deel met alle instrumenten waarover het beschikt en met de kracht van een politieke geloofwaardigheid die het de afgelopen 16 jaar heeft verworven.

De twee grote partnerschapsovereenkomsten (op politiek en economisch gebied en op het gebied van wetenschap en samenwerking) toont dat Nicaragua het een grote mate van economische en sociale efficiëntie heeft bereikt die op het continent Centraal-Amerikaans ongekend is, en omdat zijn politieke profiel is geconsolideerd door zijn krachtige reactie op destabilisatiepogingen van buiten en binnen het land, waarbij het de soevereiniteit van zijn politieke en institutionele systeem met kracht heeft bevestigd.

Het economisch en sociaal beleid en de institutionele dimensie zijn de spil geweest van de eerbiediging van het grondwettelijk beginsel, dat de nadruk legt op de onafhankelijkheid en de nationale soevereiniteit van Nicaragua en de weigering om aan te sluiten bij de reus van het Noorden, zoals gewenst door de nationale compradore burgerij, groot-grond bezitters en de kerkelijke hiërarchieën.

Managua’s eigen buitenlands beleid wordt gewaardeerd in landen waar de Verenigde Staten niet heersen. Haar internationale betrekkingen met landen die tegen Washington gekant zijn, zijn een voorbeeld geweest voor andere landen om de vroegere afhankelijkheid van Latijns-Amerika van Washington te doorbreken. Vanwege deze politieke realiteit die haar grenzen overschrijdt, is Nicaragua het doelwit van de Amerikaanse ambities om zijn grondgebied in te palmen en zijn politieke gewicht weg te vagen.

Zonder angst of aarzeling is Managua, dat ook de rol van de Verenigde Staten op het continent erkent, van mening dat het zijn internationale betrekkingen moet opbouwen met iedereen die geïnteresseerd is in een dialoog voor vrede en samenwerking. Geen veto, geen Amerikaanse blokkade van de aanwezigheid van derde landen op het continent wordt aanvaard door Managua, dat zijn keuzes baseert op de strategische belangen van Nicaragua en niet op die van de Verenigde Staten.

Dit standpunt, een historische erfenis van het Sandinisme wordt bestreden door zijn vijanden maar internationaal gewaardeerd door zijn vrienden. Niet verrassend verklaarde Lavrov hoe Moskou “grote waardering heeft voor de steun van Managua bij de bevordering van de betrekkingen met de Latijns-Amerikaanse integratieorganisaties, met name CELAC en SICA. Dit alles draagt er terecht toe bij dat Latijns-Amerika een effectief en invloedrijk centrum wordt van de opkomende multipolaire wereldorde”, aldus de Russische minister van Buitenlandse Zaken. Daar komt nog de politieke steun van Beijing bij, die hij niet naliet te verklaren: “China steunt krachtig alle inspanningen van de Nicaraguaanse regering om de territoriale integriteit en soevereiniteit te waarborgen”.

De woorden van Lavrov en Zhaohuii bevatten tussen de regels door een hulde voor de 16 jaar jonge regering onder leiding van Comandante Daniel Ortega en vice-president Rosario Murillo. Zij beschouwen Nicaragua internationaal als een betrouwbaar land en de relatie met Managua als duurzaam. Zonder deze erkenning van de gemeenschappelijke zou er bereidheid zijn om in alle forums Managua te steunen.

Nicaragua blijkt geografisch een klein maar politiek een groot land te zijn. Het wijkt niet voor politieke confrontaties, het geeft niet toe aan druk, het jaagt geen gunsten na, het knielt voor niemand. Dat is het Sandinisme, niet meer en niet minder.

Gerelateerd (berichten in dit archief):