Ook weer na de mislukte opstand van 2018 in Nicaragua
Bron: Marvin Ortega Cuaderno Sandinista, 05 mei 2023 ~~~
De leugens over wat er in april 2018 in Nicaragua is gebeurd, opgebouwd en in stand gehouden in een door het imperialistische Westen gefinancierd mediadiscours, zijn repetitief en zijn al eerder gebruikt in tientallen landen, en zijn zo grof en schaamteloos dat alleen extreemrechts ze zonder blikken of blozen omarmt. Nou ja. Anderen ook, maar met het schaamrood op de kaken. Sommige partijen, bewegingen en persoonlijkheden die zich aansluiten bij links of de progressieven in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied zijn geneigd alles te geloven wat de VS en Europa zeggen over landen die hen niet gehoorzamen.
Degenen die deze leugens herhalen kunnen niet naief beweren dat zij verrast zijn, omdat de media of de sociale netwerken en sommige internationale instellingen de beschuldigingen tegen Nicaragua onderschrijven. Zij weten goed dat de VS en de EU de netwerken en de reguliere media, de VN en de OAS, en hun commissies en speciale groepen van wat dan ook, gebruiken en altijd hebben gebruikt als echo’s van hun wensen tegen elk land dat zij moeten onder de duim houden. Dezelfde informatie krijgen ze van “mensenrechtenorganisaties” politieke partijen vermomd als maatschappelijk middenveld, gefinancierd door westerse NGO’s, die informatie manipuleren, met vooraf uitgewerkte scripts, met als doel een beeld van “mensenrechtenschendingen”[i] te creëren en in stand te houden tegen het land dat ze willen aanvallen; ze steunen ook bewust het discours van de VS en de EU, door het promoten van politieke tournees van oude linkse militanten omgevormd tot “democraten”, die belast zijn met het verspreiden van de boodschap die het Westen in de hele wereld wil positioneren. Sommige van deze “profeten” van het imperialisme slagen erin, ondanks hun openlijke gehechtheid aan imperialistische agressie, het enthousiasme op te wekken van persoonlijkheden, partijen en stromingen van “links”” en onder de progressieven.
Ongetwijfeld brengt dit aandachtig en gedomesticeerd luisteren naar het westerse discours ons aan het verstand dat velen ter linkerzijde en in progressieve kringen profiteren van de afhankelijkheid van het westerse liberale politieke systeem. Laten we niet vergeten dat links en het progressivisme in de loop van de klassenstrijd hand in hand zijn gegaan met het liberalisme, vooral in landen waar de kapitalistische productiewijze de materiële en ideologische basis van de macht vormde.
In feite gaf het liberalisme inhoud aan het democratische model. En het in twijfel trekken van het model is moeilijk. De ideologische referentie is sterk. Vergelijkbaar met de erfzonde. Dus, als het Westen het zegt, is het gemakkelijk voor hen om het als de waarheid te erkennen.
En als het Westen het zegt, doet het dat met massale financiering, die een leger van berichtgevers en journalisten, zijn media en sociale netwerken aanstuurt om het geweten van de wereld te vormen, of het op zijn minst in verwarring te brengen.
Geen wonder dus dat het zo gemakkelijk is te herhalen wat het Westen zegt, vooral om te zwijgen als men zegt dat wij niet democratisch zijn, terwijl degenen die met de vinger wijzen naar degenen die buiten het boekje gaan, de democratie[ii] en alle waarden die de democratie zogenaamd tot een onbetwistbare universele waarde maken, compleet voorbijgaan.
Rechts weet hoe de macht moet uitoefenen; het verliest zich niet in halve maatregelen en identificeert altijd duidelijk zijn vijand, wat een basisvoorwaarde is voor het uitoefenen van macht. Als je weet tegen wie je vecht, verspil je je krachten niet. Daarom oefenen ze, als ze aan de macht komen, die met kracht uit, in alle ernst, zonder aarzeling of schroom en zonder angst voor wat de mensen zullen zeggen. Ze geven niets om republicanisme, democratie en mensenrechten.
Zo waren de militaire dictaturen van de vorige eeuw, zo was Pinochet en zo gedroegen Mauricio Macri, Lenin Moreno, Jeanine Añez, Bolsonaro, en net als Guillermo Lasso en Dina Boluarte, en de boevenbende die Mexico al decennialang bestuurt; zij passen hun model zonder scrupules toe, waarbij ze de collectieve bezittingen van het volk overdragen aan de controle van particuliere ondernemingen, en de wet omzeilen zo vaak als nodig is. Journalisten of wie dan ook omkopen; een baan geven in de structuren van de macht voor wie hen trouw is zonder ooit om te kijken.
Vrijheid, democratie, recht, mensenrechten, republicanisme, pakken ze af als het onvermijdelijk is, vooral als ze een verkiezingsnederlaag moeten incasseren; dan herstellen ze de republiek, ommuren zich in de media, in de stukken van de staat die ze kunnen controleren (strijdkrachten, gerechtshoven of parlement), en proberen ze de regering te controleren of te hinderen, waarbij ze hun model opleggen of proberen op te leggen aan de regering die hen heeft verdrongen. En als dat niet lukt, nemen ze hun toevlucht tot een staatsgreep, ondermijning en zelfs criminaliteit, met de medeplichtigheid van de peetvaders van de democratie, de VS en de Europese Unie.
Sommige progressieve en “linkse” stromingen daarentegen hangen, wanneer zij de regering leiden, het schijnbaar neutrale vaandel uit van “democratie en mensenrechten”, waarbij zij het liberale discours van het Westen herhalen, en ze schieten zichzelf in de voet met het verhaaltje dat wij allen “tot hetzelfde land behoren”, ongeacht welke landen en belangen zij dienen, en zelfs wanneer hun politieke acties tegen het volk en het land zelf zijn. Latijns-Amerika is vol voorbeelden van democratische veranderingen die bezweken omdat ze in het spel van de westerse democratie trapten.
De moeilijkheden zijn begrijpelijk wanneer men moet samenleven met rechts, dat samenzweert en zich aansluit bij de gemeenschappelijke vijand die destabilisatie nastreeft. Maar de complexiteit van de regeringsuitoefening mag ons niet de agressieve en interventionistische rol van de VS en Europa uit het oog doen verliezen, die bovendien vaak herhaald is, zelfs in de manier waarop het zijn kader opbouwt om een regering omver te werpen.
Vandaag beschuldigt Mexico de VS ervan politieke groeperingen te financieren die vermomd zijn als maatschappelijke organisaties om de wettelijk gevormde regering te destabiliseren, en de IACHR van leugenachtige en destabiliserende activiteiten. Maar het is voor hen moeilijk te begrijpen dat Nicaragua hetzelfde heeft gezegd.
In Chili kan de president gemakkelijk Nicaragua, Cuba en Venezuela aanvallen zonder rekening te houden met de illegale Amerikaanse en Europese sancties en de gevolgen daarvan voor die landen, waardoor hij een zielig voorbeeld wordt van democratische kitsch in dienst van het imperialisme. Maar hij is niet de enige in de Patria Grande.
Hoewel ze op de hoogte zijn van wat er gaande is, zijn er “ “linkse” en progressieve militanten die er de voorkeur aan geven zich aan te sluiten bij het imperialisme en de zeilen bij te zetten ter verdediging van een middelmatige republicanisme, van een cliëntelistisch kiesstelsel, waarbij ze het westerse discours herhalen tegen landen die worden aangevallen met unilaterale en illegale sancties; Ze herhalen de preken over een “vrijheid” die zich alleen bezig houdt met de belangen van het kapitaal, van de media waarin ze geïnteresseerd zijn (niet alle), van het eigendom, maar alleen het grote.
Al deze vrijheden betekenden misschien een vooruitgang ten opzichte van de prekapitalistische modellen, maar nu zijn ze veranderd in een marionettenrepubliek, een vervalsing van de democratie, die de macht van de staat, de media en haar huurmoordenaars gebruikt als een roedel honden tegen degenen die zich tegen hen verzetten, dit alles om de macht van het kapitaal te bestendigen.
Het gaat er niet om of we al dan niet begrijpen dat er binnen de democratie regeringswisselingen plaatsvinden, van republikeinen van de ene naar de andere kleur; indien dat slechts het geval zou zijn, zou er niets aan de hand zijn.
Maar in onze geschiedenis zijn in de afgelopen eeuw alle democratische en progressieve regeringen die in Latijns-Amerika zijn ontstaan, weggevaagd. De VS, met Europese medeplichtigheid, hebben in de 20e eeuw ten minste 75 staatsgrepen bevorderd, tientallen militaire interventies niet meegerekend.
Hoe kunnen we het volgende vergeten, dat slechts een selectie is van de moeilijkst te verteren staatsgrepen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied: de staatsgreep in Brazilie tegen Getulio Vargas in 1945 en de permanente druk die eindigde met zijn zelfmoord in 1954; de staatsgreep en de moord op Jacobo Árbenz in Guatemala in 1954. De staatsgreep in argentinietegen Perón in 1955. De staatsgreep tegen Juan Bosh in de Dominicaanse Republiek in 1963. De bloedbaden ten gevolge van de staatsgreep tegen João Goulart in Brazilië in 1964, de staatsgreep en moord op Allende in Chili in september 1973, en de militaire staatsgrepen in Uruguay in 1973 en Argentinië in 1976, die in alle drie de landen een spoor van lijken achterlieten; en de staatsgreep tegen Maurice Bishop in Grenada in 1983.
En in deze eeuw, de staatsgreep tegen Jean Bertrand Aristide in Haïti in februari 2004; de staatsgreep tegen Manuel Zelaya in Honduras in juni 2009, waaarna zich een dictatuur installeerde die uiteindelijk eindigde in Amerikaanse gevangenissen, om te voorkomen dat de details van de Amerikaanse behandeling van Honduras openbaar werden gemaakt; en de staatsgreep tegen Evo Morales in Bolivia in 2019, met steun van de OAS.
Parlementaire coups werden deze eeuw ingeluid met de coup van 2012 tegen Fernando Lugo in Paraguay, en tegen Dilma Rousseff in Brazilië in 2016, en de coup tegen Pedro Castillo in Peru in 2022 [iii].
In Brazilië kostte de parlementaire coup tegen Dilma Rousseff onder meer de liquidatie van de progressieve PT-regering, waarvoor de Braziliaanse arbeiders tientallen jaren hadden gestreden, alsmede de onterechte gevangenneming van enkele van haar leiders, en natuurlijk de komst van Bolsonaro naar het presidentschap en de achteruitgang, het misbruik, het geweld en de verslechtering van de levensomstandigheden van de bevolking.
Het betekende voor de bevolking de toename van extreme armoede, de catastrofe van de inheemse habitat en het Amazonewoud, de verkoop van staatsbedrijven, en nog veel meer. Sinds de staatsgreep tegen Dilma Rousseff in april 2016 hebben 33 miljoen mensen honger geleden in Brazilië, in een land dat onder de Petista-regeringen tussen 2003 en 2016 uit de landen met honger was gekomen, aldus de VN. Zes jaar in de handen van rechts was genoeg om 14 jaar vooruitgang te ontmantelen.
Hetzelfde gebeurt vandaag met de progressieve regeringen die geconfronteerd worden met ditzelfde fenomeen, dat hen niet omver heeft kunnen werpen maar hen in een permanent uitputtingsproces houdt dat hun verwezenlijkingen beperkt.
Dit is wat ze in Nicaragua hebben geprobeerd en wat niet is gelukt, hoewel ze er in veel landen in zijn geslaagd sectoren van “linkse” en progressieven mee te krijgen in de imperialistische strijd tegen het volk en zijn regering. Inclusief partijen en persoonlijkheden die het slachtoffer zijn geworden van staatsgrepen die door hun rechtse partijen, gefinancierd door de VS en de Europese Unie, zijn beraamd met hetzelfde script waarmee ze Nicaragua vandaag aanvallen. Wat hen is overkomen is voor hen moeilijk te begrijpen in de realiteit van een klein land, maar met een gigantische traditie van confrontatie met het imperialisme.
Op 19 en 20 april 2018 overspoelden miljoenen berichten de netwerken met nepnieuws over “de gepensioneerden, slachtoffers van de dictatuur in Nicaragua; en de doden, vermoord, ook slachtoffers van de dictatuur”.
Berichten gelanceerd door trollen uit Chili, Canada, de VS, Costa Rica en andere landen, gefinancierd in de VS, die bovendien herhaalden wat ze al hadden gedaan in Venezuela en bij de kleurenrevoluties in Oekraïne en het Midden-Oosten.
In tientallen steden in Nicaragua verschenen in die dagen kleine groepen mensen met vuurwapens, die de straten blokkeerden, barricades aanlegden met stenen, bomen en wat er maar was om het verkeer tegen te houden, en angst en terreur zaaiden, staatseigendommen, kleine bedrijven en eigendommen van de coöperaties vernielden, zonder de banken en grote particuliere bedrijven te raken.
Ter ondersteuning van deze misdaden werden foto’s verspreid die in andere landen waren genomen, met doden, gevangenen, gemartelden, vernielde kerken, repressieve politie, enz. met als onderschrift dat dit in Nicaragua gebeurde [iv].
In minder dan een dag waren deze groepen gekleed in dezelfde kleding, met dezelfde leuzen en met blauwe en witte sjaals om hun nek. Vlaggen en spandoeken woekerden overal. Er vielen vele doden.
Met weinig fantasie herhaalden ze wat ze hadden gedaan in Venezuela en elders op de planeet. De nonnen die geknield bidden, de jonge vrouw gewikkeld in de vlag voor de politie, de jonge man met de viool die te midden van de gewelddadige protesten speelt zonder geraakt te worden door het geweervuur. Maar ook de misdaden zelf. Mensen gemarteld, uitgekleed, beschilderd en vernederd, vrouwen verkracht, Sandinisten vermoord en verbrand, zelfs levend.
De rechtse media, en zelfs velen die hun ongebondenheid claimden, en zelfs sommigen die zichzelf als “links” definiëren, herhaalden allemaal, op eervolle uitzonderingen na, hetzelfde standaard discours: “de moorden van een dictatuur”. Ze herhaalden dezelfde leugens van de door de VS en de Europese Unie gefinancierde sociale netwerken. Het nieuws van een vermoorde student aan de UCA [v] verspreidde zich als een perverse opiniestroom, zogenaamd vermoord door de politie [vi]. Hij is nooit bij naam genoemd, de dode is nooit opgedoken. Hij is nog steeds niet opgedoken. Maar de in de UCA vermoorde student verspreidde zich over de hele wereld, en genereerde een opinie.
Dit is een kort portret van de gebeurtenissen in Nicaragua tussen april en juli 2018. Meer informatie in de volgende artikelen[vii].
Ter afsluiting wil ik zeggen dat er links is dat zich niet laat verstrikken, dat weet tegen wie het strijdt en zich niet verliest in de klucht die de VS en de Europese Unie opvoeren, en dat standvastig en militant blijft bij de verdediging van een revolutie die het noorden niet heeft verloren en die verenigd blijft en samenwerkt met het volk.
Er zijn vele soorten links. De klassenstrijd is complex; de ervaringen bij de oprichting van vele organisaties die op het continent politiek bedrijven, of van allianties om de regering te bereiken, combineren in hun samenstelling verschillende ervaringen in de klassenstrijd, wat zich vertaalt in behoorlijk gedifferentieerde interne politieke en organisatorische standpunten, met verschillende stromingen, verschillende verbintenissen en principes die in dezelfde organisatie naast elkaar bestaan.
In processen die niet gemakkelijk zijn, hebben zij hun eigen wereld gevormd, waardoor zij in sommige gevallen verstrikt zijn geraakt in de kluwens waarmee zij hun partijervaring hebben geweven; maar het is een links dat nog steeds bijdraagt aan de strijd van zijn volkeren, en het is aan hem om zich te bevrijden, of te verdwijnen, zoals in de geschiedenis van de Patria Grande maar al te vaak is gebeurd.
Maar er zijn ook andere linkse partijen en het progressivisme, met hun iconische karakters, waarvan de beginselen kneedbaarder zijn, meer geneigd om de markt van het imperialisme te bevaren en niet alleen te luisteren naar de bullshit ervan, zoals het herhalen ervan, het inhoud geven aan de oppervlakkigheid van het mondiale rechts. Een links dat al lang geen spreekbuis meer is van rechts en, belangrijker nog, van het imperialisme zelf.
Topfoto: Contra-revolutie barricade in Managua, lente 201
Bibliografische referenties
[i] In Nicaragua werden sinds de jaren tachtig “mensenrechten”-organisaties opgericht of betaald door de Verenigde Staten. Een land met slechts 6,3 miljoen inwoners had vier mensenrechtenorganisaties, allemaal gefinancierd door de VS en één zelfs opgericht door de Amerikaanse regering in de jaren tachtig om de Contra’s te dekken. Hun functie was niet de mensenrechten in het algemeen, maar het scheppen en in stand houden van een beeld van “mensenrechtenschendingen” door de Sandinistische regering, waarbij valse of verdraaide informatie werd verstrekt aan de media en aan internationale organisaties zoals Amnesty International en Human Rights Watch. https://www.telesurtv.net/opinion/Por-que-222-delincuentes-nicaraguensesfueron-deportados-y-por-que-ellos-y-otrosperdieron-la-ciudadania-20230303-0019.html
[ii] Voor het Westen bestaat democratie alleen als zij liberaal is, beperkt tot verkiezingen, die in theorie vrij en eerlijk zouden moeten zijn, waar de wet, de scheiding der machten en de fundamentele vrijheden, eigen aan de mens, zoals vrijheid van meningsuiting, eigendom, vergadering en geloof, zouden moeten heersen. Als een land niet aan deze definitie van democratie voldoet, is het geen democratie. De verwijzing naar het Westen, en vooral naar de VS, als het “democratische model” bij uitstek is zeer sterk, zelfs als het duidelijk is dat dit model is gebouwd op kolonisatie, plundering, uitbuiting en geweld tegen Azië, Afrika en Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, en hun eigen volkeren.
[iii] De lawfare processen tegen linkse leiders in Brazilië, Argentinië en Ecuador maken deel uit van ditzelfde door de VS en Europa opgezette complot.
[iv] Zoals uitgelegd in het boek (Nicaragua: Een geschiedenis van Amerikaanse interventie en verzet), stelde de relatief lakse regulering van non-profit organisaties in Nicaragua de VS destijds in staat om tot 200 miljoen dollar te investeren in oppositiemedia, NGO’s en “mensenrechten” organisaties via agentschappen als de National Endowment for Democracy (NED) en USAID. Kenneth Wollack, de latere voorzitter van de NED, zou al snel tegenover het Amerikaanse Congres opscheppen dat verschillende Amerikaanse agentschappen zo’n 8000 jonge Nicaraguanen hadden opgeleid in “democratiebevordering”. In feite, zoals de door NED gefinancierde Global Americans het uitdrukte, legden deze agentschappen “de basis voor opstand”. Met de oprichting van USAID zouden veel van deze jongeren bijdragen aan de massale sociale mediacampagne die op het punt stond in werking te treden. In stilte werden voorraden geld, wapens, drugs en voedsel verzameld voor gebruik bij de couppoging. Jonge mannen uit de armste en vaak criminele groepen zouden spoedig $10-15 per dag betaald krijgen om wegversperringen op te zetten en te verdedigen om de controle over wijken in belangrijke steden over te nemen. https://mronline.org/2023/04/12/five-years-ago-in-nicaragua-a-coup-attempt-begins/
[v] UCA: Universidad Centroamericana, van de Jezuïeten.
[vi] Er zijn duizenden foto’s van de politie overal, geen enkele van de politie op de UCA, of op een andere universiteit.
[vii] Artikelen over de Poging tot staatsgreep in Nicaragua in 2018.