Bron: Garikai Chengu op global research 30 januari 2019
Amerikaanse economische sancties zijn de ergste misdaad tegen de mensheid sinds de Tweede Wereldoorlog. De economische sancties van Amerika hebben meer onschuldige mensen gedood dan alle nucleaire, biologische en chemische wapens die ooit in de geschiedenis van de mensheid werden gebruikt.Sancties voor Massa Vernietiging: de Amerikaanse oorlog tegen VenezuelaAmerikaanse economische sancties zijn de ergste misdaad tegen de mensheid sinds de Tweede Wereldoorlog. De economische sancties van Amerika hebben meer onschuldige mensen gedood dan alle nucleaire, biologische en chemische wapens die ooit in de geschiedenis van de mensheid werden gebruikt.
Het feit dat het voor Amerika in Venezuela gaat om olie, niet om democratie, zal alleen diegenen verbazen die naar het nieuws kijken en de geschiedenis negeren. Venezuela heeft ‘s werelds grootste oliereserves ter wereld.
Amerika zoekt controle over Venezuela omdat het op de strategische kruising van de Caraïbische, Zuid- en Midden-Amerikaanse werelden ligt. Controle over dit land is altijd een opmerkelijk effectieve manier geweest om de macht in deze drie regio’s en daarbuiten uit te voeren.
Vanaf het moment dat Hugo Chavez aantrad, probeerden de Verenigde Staten de socialistische beweging van Venezuela omver te werpen door middel van sancties, couppogingen en het financieren van de oppositiepartijen. Er is in feite niets ondemocratischer dan een staatsgreep.
Speciaal rapporteur van de VN voor de Mensenrechtenraad, Alfred de Zayas, heeft enkele dagen geleden aanbevolen dat het Internationaal Strafhof de economische sancties tegen Venezuela onderzoekt als een mogelijke misdaad tegen de mensheid die door Amerika wordt gepleegd.
In de afgelopen vijf jaar hebben Amerikaanse sancties Venezuela afgesneden van de meeste financiële markten, waardoor de lokale olieproductie kelderde. Bijgevolg heeft Venezuela de grootste daling van de levensstandaard van alle landen in de Latijns-Amerikaanse geschiedenis meegemaakt.
Vóór de Amerikaanse sancties had het socialisme in Venezuela de ongelijkheid en armoede verminderd terwijl de pensioenen werden uitgebreid. In dezelfde periode was dit in Amerika het absolute omgekeerde. President Chavez benutte de olie-inkomsten van Venezuela voor sociale uitgaven, zoals de gratis gezondheidszorg, onderwijs, gesubsidieerde voedselnetwerken en woningbouw.
Om volledig te kunnen begrijpen waarom Amerika een economische oorlog tegen de bevolking van Venezuela voert, moet men een analyse maken van de historische relatie tussen het petrodollarsysteem en de Sanctions of Mass Destruction:
Vóór de 20ste eeuw was de waarde van geld gebonden aan goud. Wanneer banken geld uitleenden, werden ze beperkt door de omvang van hun goudreserves. Maar in 1971 brak de Amerikaanse president Richard Nixon met de goudstandaard in het land. Nixon en Saudi-Arabië kwamen tot een Olie voor Dollars overeenkomst die de loop van de geschiedenis zou veranderen en de oorzaak zou worden van talloze oorlogen voor olie. Onder deze petrodollar-overeenkomst was de Amerikaanse dollar de enige valuta waarin Saudi-Arabië zijn olie kon verkopen. Het Saoedische koninkrijk zou van haar kant ervoor zorgen dat deHet was het begin van iets echt geweldigs voor Amerika. De beschikking over olie bevestigde haar als het 20e-eeuwse imperium en de petrodollar-overeenkomst was de sleutel tot het overwicht van de Verenigde Staten als ‘s werelds enige supermacht. oliewinsten terugvloeien naar Amerikaanse staatsobligaties en Amerikaanse banken.
In ruil daarvoor beloofde Amerika om het regime van de Saoedische koninklijke familie te voorzien van militaire bescherming en wapens.
Het was het begin van iets echt geweldigs voor Amerika. [noot vertaler: de andere OPEC-landen volgden later] De beschikking over olie bevestigde haar als het 20e-eeuwse imperium en de petrodollar-overeenkomst was de sleutel tot het overwicht van de Verenigde Staten als ‘s werelds enige supermacht.
De Amerikaanse oorlogsmachine dendert voort, wordt gefinancierd door de olie en regelt de bescherming van olie.
Bedreiging door welk land dan ook om het petrodollar-systeem te ondermijnen, wordt door Washington gezien als een oorlogsverklaring aan de Verenigde Staten van Amerika.
In de laatste twee decennia hebben Irak, Iran, Libië en Venezuela gedreigd hun olie in andere valuta te verkopen. Bijgevolg zijn ze allemaal onderworpen geweest aan verlammende Amerikaanse sancties.
In de loop van de tijd ging het petrodollarsysteem verder dan olie en de Amerikaanse dollar werd langzaam maar zeker de reservevaluta voor wereldwijde transacties in de meeste grondstoffen en goederen. Met dit systeem kan Amerika zijn dominante positie als ‘s werelds enige supermacht behouden, ondanks dat het maar liefst $ 23 triljoen aan schulden heeft.
Met miljarden dollars aan mineralen in de grond en met ‘s werelds grootste oliereserves, zou Venezuela niet alleen rijk moeten zijn, maar haar mensen het gevoel geven van een ontwikkelende wereld. Maar de natie is in wezen gebroken omdat Amerikaanse sancties hen hebben afgesneden van het internationale financiële stelsel en hen de afgelopen vijf jaar 6 miljard dollar aan schade hebben gebracht. Zonder sancties zou Venezuela gemakkelijk kunnen herstellen door een deel van zijn overvloedige bronnen of zijn 8 miljard dollar aan goudreserves in onderpand te geven om de nodige leningen te krijgen om hun economie een nieuwe impuls te geven.
Om de verraderlijke aard van de Venezolaanse crisis volledig te begrijpen, is het noodzakelijk om het ontstaan van economische sancties te begrijpen. Op het hoogtepunt van de Tweede Wereldoorlog heeft president Truman een bevel uitgevaardigd voor Amerikaanse bommenwerpers om “Fat Man” en “Little Boy” te droppen in de steden Hiroshima en Nagasaki, waarbij 140.000 mensen onmiddellijk om het leven kwamen. De gruwelijke beelden die uit het puin tevoorschijn kwamen, werden via televisietoestellen over de hele wereld uitgezonden en veroorzaakten een ongekende verontwaardiging. De politieke terugslag dwong beleidsmakers in de VS om een subtieler massavernietigingswapen te ontwikkelen: economische sancties.
De term “massavernietigingswapens” (WMD) werd voor het eerst gedefinieerd door de Verenigde Naties in 1948 als “Nucleare explosieve wapens, radioactief materiaal wapens, dodelijke chemische en biologische wapens, en alle wapens die in de toekomst zijn ontwikkeld en die kenmerken hebben die vergelijkbaar zijn in destructief effect met die van de atoombom of andere wapens die hierboven zijn genoemd”.
Sancties zijn duidelijk het dodelijkste massavernietigingswapen van de 21e eeuw.
In 2001 vertelde de Amerikaanse regering ons dat Irak massavernietigingswapens had; Irak was een terroristische staat; Irak was gebonden aan Al Qaida. Er bleek allemaal niets van waar. In feite wist Amerika al dat de enige massavernietigingswapens die Saddam had niet van nucleaire aard waren, maar eerder chemisch en biologisch. De enige reden dat ze dit van tevoren wisten was omdat Amerika die wapens aan Saddam verkocht om in 1991 in Iran te gebruiken.
Wat de Amerikaanse overheid ons niet heeft verteld, was dat Saddam Hoessein een sterke bondgenoot van de Verenigde Staten was. De belangrijkste reden om Saddam omver te werpen en sancties op te leggen aan de bevolking van Irak was het feit dat Irak de Dollar-voor-Olie-handel had gedumpt.
Volgens de Verenigde Naties zijn 1,7 miljoen Irakezen overleden als gevolg van de sancties van Bill Clinton; 500.000 van hen waren kinderen.
In 1996 vroeg een journalist aan de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright over deze VN-rapporten, met name over de kinderen. De hoogste buitenlandse beleidsambtenaar van Amerika, Albright, antwoordde:
“Ik denk dat dit een zeer moeilijke keuze is, maar de prijs – we denken dat de prijs het waard is.”
Het is duidelijk dat het Amerikaanse sanctiebeleid niets minder is dan door de staat gesanctioneerde genocide.
In de afgelopen vijf jaar hebben sancties ertoe geleid dat het Venezolaanse inkomen per hoofd van de bevolking met 40 procent is gedaald, een daling die vergelijkbaar is met die van het door oorlog verscheurde Irak en Syrië op het hoogtepunt van hun gewapende conflicten. Miljoenen Venezolanen hebben het land moeten ontvluchten. Als Amerika zo bezorgd is over vluchtelingen, moet Trump stoppen met het bevorderen van het rampzalig buitenlandse beleid dat dit in feite creëert. Onder Chavez had Venezuela een beleid om vluchtelingen te verwelkomen. President Chavez maakte van Venezuela de rijkste maatschappij in Latijns-Amerika met de hoogste inkomensgelijkheid.
Een andere, veel belasterde, leider die olie-rijkdommen gebruikte voor het welzijn van zijn mensen, maar onder zware sancties werd gesteld, is Muammar Gaddafi. In 1967 erfde kolonel Kadhafi een van de armste landen in Afrika; Tegen de tijd dat hij 44 jaar later werd vermoord, had Gaddafi Libië echter tot de rijkste natie van Afrika gemaakt. Misschien was Gaddafi’s grootste misdaad, in de ogen van de NAVO, zijn zoeken naar andere betaalmiddelen voor de verkoop van Libische olie, om te stoppen met de Amerikaanse dollars en de waarde van ruwe olie aan te duiden in een nieuwe Afrikaanse gemeenschappelijke munt met goudcertifikaten. In augustus 2011 nam President Obama echter $ 30 miljard in beslag van de Libische Centrale Bank, die Gaddafi had gereserveerd voor de oprichting van een Afrikaanse Centrale Bank en de Afrikaanse goud-gesteunde Dinar-valuta.
Afrika heeft de snelst groeiende olie-industrie ter wereld en de olie-omzet in een gemeenschappelijke Afrikaanse valuta zou nogal verwoestend zijn geweest voor de Amerikaanse dollar, voor de Amerikaanse economie en met name voor de elite die de leiding had over het petrodollar-systeem.
Het is om deze reden dat president Clinton de inmiddels beruchte sanctiewet Iran-Libië heeft ondertekend, waarvan het Kinderfonds van de Verenigde Naties zei dat deze het wijdverspreide lijden onder burgers veroorzaakte door een beperking op te leggen “in de brandstofvoorraden, in de toegang tot geld en middelen om voedselvoorraden aan te vullen, en in essentiële medicijnen.” Het is duidelijk dat Amerikaanse sancties massavernietigingswapens zijn.
Nog niet zo lang geleden waren Irak en Libië de twee modernste en seculiere staten in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, met de hoogste regionale levensstandaard. Tegenwoordig hebben de Amerikaanse militaire interventie en economische sancties Libië en Irak veranderd in twee van ‘s werelds meest ontwrichte landen.
“Ze willen de olie van Libië en geven niets om de levens van het Libische volk”, merkte Chavez op tijdens de westerse interventie in Libië in 2011.
In september 2017 heeft president Maduro de belofte van Chavez waargemaakt, door de verkoop van ruwe Olie in Yuan in plaats van de Amerikaanse dollar aan te kondigen. Weken later tekende Trump een ronde van verlammende sancties tegen de bevolking van Venezuela.
Maandag heeft de Amerikaanse National Security Adviseur John Bolton nieuwe sancties aangekondigd die in feite $ 7 miljard stelen van het oliebedrijf van Venezuela. Op die persconferentie liet Bolton schaamteloos een notitieblok zien, waarop onheilspellend “5000 troepen naar Colombia” stond. Toen Bolton erover door de media werd geconfronteerd, zei hij eenvoudig:
“President Trump heeft verklaard dat alle opties op tafel liggen”.
De nieuwsmedia van Amerika zijn ongetwijfeld de meest corrupte instellingen in Amerika. Ze geven misschien kritiek op het binnenlandse beleid van Trump, maar als het gaat om het starten van oorlogen voor olie in het buitenland, zingen ze opmerkelijk hetzelfde lied. Fox News, CNN en de New York Times juichten allen de natie toe in de oorlog in Irak over fictieve massavernietigingswapens, terwijl in feite Amerika massale vernietigingsmaatregelen tegen het Iraakse volk toepaste. Ze deden het in Libië en nu doen ze het weer in Venezuela. Democratie en vrijheid zijn altijd het rookscherm geweest voor de kapitalistische expansie voor olie, en de westerse media bedienen de rookmachine. Economische oorlogsvoering is al lang aan de gang tegen Venezuela, en militaire oorlogsvoering is nu aanstaande.
Trump heeft zojuist Elliot Abrams, die een lange en heftige geschiedenis heeft in Latijns-Amerika, ingehuurd als speciale VS gezant voor Venezuela. Abrams heeft zijn schuld erkent voor het liegen tegen het Congres over de Iran Contra-affaire, waarbij de VS moordende rebellen in Nicaragua financierde, hetgeen het ergste schandaal in het Reagan tijdperk was. Abrams werd later gratie verleend door George Bush Senior. hij loog ook over de grootste massamoord in de recente Latijns-Amerikaanse geschiedenis, door Amerikaans getrainde strijdkrachten in El Salvador.
Er is niets meer ondemocratisch dan een staatsgreep. Een VN-rapporteur voor de mensenrechtenraad, Alfred de Zayas, wees erop dat het doel van Amerika in Venezuela is om “deze regering te verpletteren en een neoliberale regering aan te trekken die alles zal privatiseren en uitverkopen. Veel transnationale bedrijven staan klaar voor de enorme winsten en de VS wordt aangestuurd door de transnationale bedrijven. “
Sinds 1980 zijn de Verenigde Staten gestaag gedegradeerd van de status van de grootste creditverlener ter wereld naar het land met de grootste schuldenlast ter wereld. Maar dankzij de enorme wereldwijde kunstmatige vraag naar Amerikaanse dollars voor het petrodollarsysteem, kan Amerika de exponentiële militaire expansie, recordbrekende tekorten en ongebreidelde uitgaven voortzetten.
Amerika’s grootste export bestond vroeger uit fabrieksartikelen die met trots in Amerika gemaakt werden. Tegenwoordig is de grootste export van Amerika de Amerikaanse dollar. Elke natie die zoals Venezuela deze export bedreigt, heeft een ontmoeting met de op een na grootste export van Amerika: wapens, met als belangrijkste, de sancties voor massavernietiging.
Garikai Chengu is een van origine Afrikaans historicus en wetenschapper aan de universiteiten van Harvard, Stanford en Columbia. Contact adress: garikai.chengu@gmail.com
for the original english text of this publication: Sanctions of Mass Destruction: America’s War on Venezuela Global Research, 30 januari 2019