Opmerkingen van de Venezolaanse Staat op het OHCHR rapport

jul 2019

Raad voor de mensenrechten
41e zitting
24 juni – 12 juli 2019
Agendapunt 2 ====

Verslag van de Hoge Commissaris voor de mensenrechten van de Verenigde Naties over de situatie van de mensenrechten in de Bolivariaanse Republiek Venezuela

Opmerkingen van de staat *

Hieronder de machinevertaling van de 
officiele reactie van de Bolivariaanse 
Republiek van Venezuela, 
waarom de OHCHR haar heeft verzocht.

Op 28 juni 2019 stuurde het Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de mensenrechten (OHCHR) de regering van de Bolivariaanse Republiek Venezuela een Engelstalige “geavanceerde niet gepubliceerde versie” van het rapport van de Hoge Raad VN-commissaris voor de mensenrechten over de mensenrechtensituatie in Venezuela (A / HRC / 41/18).
Bij die gelegenheid heeft de OACNUDH de Venezolaanse regering uitgenodigd haar schriftelijke opmerkingen over feitelijke onjuistheden in bovengenoemd verslag te doen toekomen, in overeenstemming met de institutionele richtlijnen van dat bureau.
Middels dit document presenteert de regering van de Bolivariaanse Republiek Venezuela haar opmerkingen over de onbewerkte geavanceerde versie die door het OHCHR is ingediend.
Algemene overwegingen:
Het rapport geeft een selectieve en openlijk vertekend beeld van de werkelijke situatie van de mensenrechten van de Bolivariaanse Republiek Venezuela, in strijd met de principes die de behandeling van mensenrechtenkwesties moeten regelen in tegenspraak, zoals opgenomen in de Verklaring en het plan van aktie te Wenen.
Deze vertekende visie op het verslag is grotendeels het gevolg van de belangrijke tekortkomingen die aanwezig zijn in de methodes die wordt gebruikt in de voorbereiding ervan. In dit document zijn bronnen zonder objectiviteit overdreven geprivilegieerd en officiële informatie is bijna volledig uitgesloten, ondanks alle documentatie en elementen die door de staat zijn overgedragen aan het kantoor van de Hoge Commissaris voor de mensenrechten van de Verenigde Naties.
Bovendien worden in het verslag de uitspraken van de Speciale Procedures van de Mensenrechtenraad met betrekking tot de situatie in Venezuela weggelaten, inclusief de resultaten van de bezoeken aan het land.
In dit verband is het bijzonder zorgelijk dat 82% van de interviews die door het OHCHR werden gebruikt om zijn rapport te onderbouwen, personen betreft die buiten het grondgebied van de Bolivariaanse Republiek Venezuela zijn gevestigd. Met name vanwege het feit dat het Bureau twee bezoeken heeft afgelegd naar het land tijdens het jaar 2019, de eerste daarvan in de maand maart met een duur van 12 dagen en de tweede tussen 19 en 22 juni, door de Hoge Commissaris voor de mensenrechten van de Verenigde Naties.
Op dezelfde manier, is het niet te rechtvaardigen dat het OHCHR in haar analyse met prioriteit de getuigenissen verzamelde buiten Venezuela, zonder rekening te houden de elementen die het Office personeel direct had kunnen zien in zijn bezoeken aan het land. Het is goed te beseffen dat tijdens de missie maart 2019, OHCHR in staat was om te bezoeken, bijvoorbeeld vijf detentiecentra, drie ziekenhuizen, een robotmagazijn voor de inzameling en distributie van medicijnen, een sociaal huisvesting bureau en twee centra voor voedselhulpverlening kon bezoeken
Anderzijds worden in het verslag de verworvenheden en vorderingen die de Bolivariaanse Republiek Venezuela op het gebied van de mensenrechten heeft bereikt, volledig weggelaten. Op dit punt moet in gedachten worden gehouden dat het OHCHR volgens internationale normen en beginselen wordt opgeroepen in zijn verslagen een objectieve en onpartijdige evaluatie te maken van de mensenrechtensituatie van de landen waaruit de VN bestaat. Deze objectiviteit in de analyse kan alleen worden bereikt door een juist evenwicht te brengen in het verwerken van informatiebronnen, evenals in de voortgang en uitdagingen van een bepaalde staat die aan een taxatie is onderworpen.
Een analyse, waarin de negatieve punten tot het uiterste worden geprivilegieerd en de vooruitgang en maatregelen op het gebied van mensenrechten onzichtbaar worden gemaakt of tot een minimum worden beperkt, is niet objectief of onpartijdig. Evenmin objectief is een evaluatie die overvloedig is met betrekking tot de kritieke sectoren en die de door de staat verstrekte officiële informatie of de positieve referenties van internationale organisaties die ter zake bevoegd zijn, weglaat.
De regering van Venezuela herhaalt zijn afwijzing van de methode die het OHCHR heeft gebruikt om het rapport over de mensenrechtensituatie in het land op te stellen. Er zijn talloze onnauwkeurigheden, fouten, contextfouten en valse beweringen waaraan het OHCHR zich schuldig maakt, als gevolg van het onvoldoende gebruik van beschikbare bronnen. In de volgende alinea’s zullen bij wijze van voorbeeld enkele van deze fouten beschreven worden.
Feitelijke fouten in het rapport
In paragraaf 11 ontbreekt elke verwijzing naar maatregelen van de regering van Venezuela die een positief effect hebben op de koopkracht van het Venezolaanse volk. Deze maatregelen omvatten: het systeem van de maandelijkse bijdragen via de staatspas, de algemene subsidie in de kosten van basisvoorzieningen (water, elektriciteit, binnenlands gas, transport, internet), het gratis onderwijs en gezondheidszorg, evenals de universaliteit van het pensioenstelsel van de sociale zekerheid. Al deze informatie werd aan het OHCHR verstrekt tijdens zijn bezoek aan Venezuela.
In paragraaf 12 worden in het verslag verschillende factoren genoemd die de situatie van het recht op een behoorlijke levensstandaard in Venezuela zouden beïnvloeden. In deze verwijzing laat het de impact zien van de unilaterale dwangmaatregelen die de regering van de Verenigde Staten tegen het land heeft genomen.
In dezelfde paragraaf stelt het verslag dat leden van de regering bepaalde aspecten van de “humanitaire crisis” 8 zouden hebben erkend. Deze bewering klopt niet omdat geen enkele autoriteit het bestaan van een “humanitaire crisis” in Venezuela heeft erkend, omdat de aannames in het internationale recht hiervoor niet zijn gegeven. De regering heeft erkend dat de agressie tegen Venezuela negatieve gevolgen heeft voor de sociale situatie en heeft mechanismen ingevoerd om humanitaire technische bijstand te ontvangen om deze effecten te bestrijden.
In ieder geval is het schrijnend het gemak waarmee de UNHCHR gebruikt de term “humanitaire crisis” in zijn verslag, vooral gezien het feit dat er geen gegevens of materialen om objectief te ondersteunen van een dergelijke rating op situatie van het land. Op dit punt is het de moeite waard om te onthouden wat de onafhankelijke deskundige heeft opgemerkt over de bevordering van een democratische en rechtvaardige internationale orde over zijn missie in de Bolivariaanse Republiek Venezuela:
De “crisis” in de Bolivariaanse Republiek Venezuela is een economische crisis, die niet kunnen worden vergeleken met de humanitaire crisis in Gaza, Jemen, Libië, Syrië, Irak, Haïti, Mali, Centraal-Afrikaanse Republiek, Zuid-Soedan , Somalië of Myanmar, onder anderen. Het is veelzeggend dat wanneer in 2017 de Bolivariaanse Republiek Venezuela gevraagde medische hulp aan het Wereldfonds voor de bestrijding van aids, tuberculose en malaria, het verzoek werd afgewezen omdat het “een hoog inkomen land blijft … en als zodanig , komt niet in aanmerking voor dergelijke hulp. ” Tijdens zijn missie besprak de onafhankelijke deskundige de problemen met voedsel- en drugstekorten met FAO-experts en verkreeg relevante gegevens van de Economische Commissie voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. De FAO-rapporten van december 2017 en maart 2018 vermelden voedselcrises in 37 landen. De Bolivariaanse Republiek Venezuela is er niet bij.
In paragraaf 13 stelt het rapport dat Venezuela niet heeft aangetoond dat het alle beschikbare middelen heeft aangewend om te zorgen voor de geleidelijke totstandbrenging van het recht op voedsel. Deze verklaring is onjuist omdat de staat het OHCHR voldoende informatie heeft verstrekt over de maatregelen die zijn genomen om het recht op voedsel te waarborgen.
Inderdaad, in antwoord op de vragenlijst van OHCHR de regering van Venezuela gemeld dat, in aanvulling op het programma van de plaatselijke comités van levering en productie, investeert publieke middelen voor de geleidelijke verwezenlijking van het recht op voedsel, door middel van volgende programma’s:
School Feeding Program (PAE). Het bestaat uit de distributie van gevarieerd en uitgebalanceerd voedsel aan meer dan 4.000.000 kinderen in het schoolsysteem.
Voedsel huizen. Dit programma biedt voedselhulp met twee maaltijden per dag aan 750.000 mensen in een staat van sociale kwetsbaarheid, verspreid over het nationale grondgebied.
Nutritional Care Care Plan. Het is de maandelijkse distributie van voedingssupplementen naar 163.000 mensen met een voedingskwetsbaarheid in het hele land, onder kinderen jonger dan vijf jaar, zwangere vrouwen en ouderen. Het bevat gespecialiseerde voedingszorg voor kinderen jonger dan vijf jaar met therapeutisch voedsel, vitamines, mineralen en in het onderwijs en voedingsherstel.
Populaire eetzalen Met dit initiatief wordt een dagelijkse, gevarieerde en uitgebalanceerde maaltijd uitgedeeld aan meer dan 6.000 mensen in een staat van sociale kwetsbaarheid.
Voedseldienst aan personen die onder de bescherming van de staat vallen. Het omvat de levering van voedselvoorraden voor gevangenissen, gezondheidscentra, verpleeghuizen en onderdak voor zwangere vrouwen, kinderen en adolescenten.
Voedingscomponent voor inheemse volkeren. Deze initiatie bestaat uit het verstrekken van voedsel aan 338 inheemse gemeenschappen, die behoren tot 24 inheemse volkeren. Gebalanceerde voeding wordt gegeven aan 30.000 mensen.
het geven van borstvoeding. Het omvat de acties ter bevordering, bescherming en ondersteuning van borstvoeding, als de eerste daad van voedselsoevereiniteit. In Venezuela is er een prevalentie van 71% borstvoeding, die de aanbeveling van de WHO (50%) overtreft. Deze indicator toont de voortgang bij het realiseren van de doelstellingen van de 2030 Agenda.
Evenzo maakt het verslag duidelijk dat Venezuela gemiddeld 75% van het budget besteedt aan investeringen op sociaal gebied, zoals werd vermeld aan de technische missie die Venezuela in maart 2019 bezocht en aan de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties tijdens haar verblijf in het land.
Als bewijs voor het bovenstaande moet worden benadrukt dat de Venezolaanse regering jaarlijks 3 906 miljoen dollar investeert in de aankoop van voedsel dat aan de bevolking wordt uitgedeeld. Dit bedrag omvat 2.826 miljoen dollar voor de acquisitie van CLAP-producten en 1.080 miljoen dollar voor de invoer van verschillende voedingsmiddelen die niet in het land zijn geproduceerd. Al deze gegevens zijn aan de OHCHR-missie geleverd tijdens hun verblijf in Venezuela .
In dit verband is het onverklaarbaar dat het OHCHR alle door de staat verstrekte informatie heeft weggelaten en de verklaring in paragraaf 13 van zijn verslag stelt, met volledige lichtheid en zonder technische basis ter ondersteuning ervan.
In paragraaf 14 analyseert het rapport de “schaarste” en de beschikbaarheid van voedsel, op basis van interviews die bijna alle buiten het grondgebied van Venezuela worden gevoerd. In deze analyse is de informatie die het OHCHR rechtstreeks heeft verzameld tijdens zijn bezoek aan twee eetgelegenheden in Venezuela echter weggelaten. Tijdens deze bezoeken kon het OHCHR de brede beschikbaarheid van bestaand voedsel bevestigen en zou het de claims vervat in paragraaf 14 van het rapport zonder empirische ondersteuning achter laten.
In de paragrafen 16-20 gaat het verslag in op de situatie van het recht op gezondheid op basis van interviews die bijna alle buiten Venezuela worden gevoerd. Deze analyse is verkeerd, het negeert de informatie die het OHCHR personeel verzamelde tijdens zijn bezoek aan het land, evenals gegevens die door de Staat aan het Bureau leverde en de effecten van de unilatere sanctie maatregelen.
Tijdens de missie naar Venezuela in maart 2019 bezocht het OHCHR drie openbare gezondheidsfaciliteiten. Tijdens deze bezoeken kon het personeel van het Bureau direct vaststellen dat de situatie van deze inrichtingen niet overeenkomt met de diagnose die is geformuleerd in verslag A / HRC / 41/18. De OHCHR betrad noodruimten, drogisterijen, dialysezalen, hospitalisatiegebieden en imaging-gebieden, onder andere nota nemend van de verleende zorg en de feitelijke niveaus van beschikbaarheid van apparatuur, benodigdheden en medicijnen, evenals personeel.
Evenzo heeft de regering de OHCHR geïnformeerd dat tussen 2011 en 2019 29.057 gemeenschapsartsen zijn afgestudeerd, die zijn opgeleid volgens de beginselen van de eerstelijns gezondheidszorg, naast ongeveer 2.000 per jaar die afstuderen als chirurgen. Ook is aangegeven dat tussen 2015 en 2019 van het Ministerie van Volksmacht voor Volksgezondheid de inkomens van 128.324 professionals in verschillende gebieden heeft geregistreerd, met inbegrip van 30.841 geregistreerde verpleegkundigen en 21.968 geregistreerde chirurgen.
In paragraaf 17 verwijst het verslag naar de heropleving van eerder gecontroleerde en geëlimineerde ziekten. Echter, ziet af van de gegevens die de regering in antwoord op de vragenlijst aan het OHCHR verstrekte, met betrekking tot de absolute controle op arboviruses Zika aan het einde van 2017. Terwijl er melding was van 2.370 bevestigde gevallen in 2016, heefytVenezuela het jaar 2018 afgesloten zonder bevestigde Zika-zaken.
In paragraaf 18 geeft het rapport aan dat er een veronderstelde toename van de moedersterfte zou zijn geweest. Deze verklaring is onjuist omdat volgens officiële informatie tussen 2016 en 2018 het moedersterftecijfer met 13,76 punten werd verlaagd.
In paragraaf 19 stelt het rapport dat 20.000 kinderen “zullen sterven als een direct gevolg van de crisis”. Deze verklaring heeft geen technische ondersteuning om dit te ondersteunen en tast de geloofwaardigheid van het rapport aan. Hoe dan ook, als het OHCHR zijn rapporten baseert op schattingen van maatschappelijke organisaties, zou het het rapport van het Centrum voor Economisch en Politiek Onderzoek (CEPR) moeten evalueren, volgens hetwelk 40.000 Venezolanen zijn overleden als gevolg van de unilaterale sanctiemaatregelen van de regering van de Verenigde Staten van Amerika.
Evenzo vermeldt het verslag in paragraaf 19 dat 40 patiënten stierven als gevolg van “stroomuitval”. Deze bewering klopt niet, omdat tijdens de elektrische sabotage die plaatsvond in maart 2019 geen mensenlevens verloren gingen door het ontbreken van elektriciteit. De overgrote meerderheid van de ziekenhuizen in het land hebben back-up centrales. In die gezondheidsfaciliteiten waar geen back-up installatie is of storingen zijn geregistreerd, is een noodplan met succes geactiveerd.
In het geval van patiënten die gedialyseerd werden in particuliere instellingen zonder back-upcentrale, verhuisde de staat de patiënten naar openbare gezondheidsfaciliteiten. Daarnaast werden elektriciteitscentrales gratis aan particuliere centra ter beschikking gesteld. In feite is het vanuit medisch oogpunt onhoudbaar om te bevestigen dat het verlies van een dialysesessie de oorzaak is van de dood van een patiënt. Men moet niet vergeten dat patiënten 3 dialysesessies per week ontvangen.
In paragraaf 20 stelt het rapport dat de staat zijn internationale verplichtingen ten aanzien van het recht op gezondheid heeft geschonden. Deze verklaring mist de minste technische ondersteuning, aangezien geen analyse wordt gemaakt van de maatregelen die de staat heeft genomen om zijn verplichtingen inzake eerbiediging, bescherming en naleving na te komen, met alle beschikbare middelen. Bovendien wordt de impact die in dit recht wordt gegenereerd door unilaterale dwangmaatregelen niet geanalyseerd.
In paragraaf 22 bevraagt het rapport de programmadekking van de lokale aanbod- en productiecomités. Er wordt echter geen melding gemaakt van de gegevens die door de staat zijn verstrekt over de reikwijdte van dit programma. Zoals aangegeven in het antwoord op de vragenlijst van het OHCHR, is sinds de implementatie van het CLAP een verhoging van 400% in de distributieniveaus bereikt.
De aanvoer in 2018 bedroeg 119.822.921 voedselcombinaties, equivalent aan 1.797.344 MegaTon (MT) . Tussen 1 januari en 15 maart 2019 werden 21.606.278 voedselcombinaties geleverd, overeenkomend met 324.094 MT. Op dit moment worden er 6.000.000 gezinnen per maand bediend met dit programma, wat overeenkomt met 24 miljoen mensen.
In paragraaf 23 stelt het rapport dat de lijsten van personen die profiteren van de staatspas, worden beheerd door “lokale structuren van de regerende partij”. Deze bewering is verkeerd. De mensen die geprofiteerd hebben van de verschillende programma’s van de staatspas worden bepaald door de verschillende overheidsinstellingen die verantwoordelijk zijn voor elk van deze programma’s. In die lijsten zijn zonder discriminatie alle personen opgenomen die voldoen aan de vereisten hiervoor.
In paragraaf 25 vermeldt het verslag summier de unilaterale dwangmaatregelen tegen Venezuela. In deze referentie, gaat het rapport voorbij aan de dwangmaatregelen genomen door Executive Order No. 13827, van 19 maart 2018, die transacties verbood met cryptogeld “Petro” en Executive Order No. 13850, van 1 november 2018, die het aangaan van transacties met het goud van de Bolivariaanse Republiek Venezuela verbood.
Ook is er in het verslag geen enkele verwijzing naar de “Advies” aan het het internationale financiële systeem door het Amerikaanse ministerie van Financiën van Amerika op 20 september 2017. Door middel van deze mededeling, werden alle bancaire verrichtingen als verdacht bestempeld, die uitgevoerd werden door de gelieerde- en staatsondernemingen van de Venezolaanse overheid, waardoor praktijken van “overcompliance” worden gegenereerd die leiden tot vertragingen of afwijzingen van operaties en bevriezing van tegoeden. Tot op heden zijn er 5.470 miljoen dollar van de Verenigde Staten, die Venezuela toebehoren , in verschillende bankinstellingen in de wereld. Dit bedrag is hoger dan het totale bedrag aan geïnvesteerde middelen gedurende een heel jaar voor de aankoop van voedsel voor de Venezolaanse bevolking (supra 19)
In paragraaf 26 verwijst het verslag naar de klacht van de regering van Venezuela betreffende de negatieve gevolgen van unilaterale dwangmaatregelen. Op dit punt, verzwijgt de OHCHR de verschillende verklaringen over dit onderwerp door de speciale rapporteur over de impact van eenzijdige dwangmaatregelen op het genot van de mensenrechten en de onafhankelijke deskundige inzake de bevordering van een democratische en rechtvaardige internationale orde. Deze laatste speciale procedure, in haar rapport voor de Mensenrechtenraad, luidde:
De effecten van de opgelegde door de presidenten Obama en Trump en eenzijdige maatregelen van Canada en de Europese Unie sancties zowel direct als indirect verergeren het tekort aan medicijnen, zoals insuline en antiretrovirale geneesmiddelen. Voor zover economische sancties vertragingen in de distributie hebben veroorzaakt en dus een aandeel hebben in veel onnodig sterven, schenden sancties de verplichtingen die worden opgelegd door de landen aan mensenrechten. Aan de andere kant kunnen sancties misdaden tegen de menselijkheid zijn, zoals bepaald in artikel 7 van het Statuut van Rome inzake het Internationaal Strafhof. Het zou passend zijn dat een Strafhof het overeenkomstige onderzoek zou uitvoeren, maar het is mogelijk dat haar geopolitieke ondergeschiktheid dit belet. (13)
In paragraaf 27, stelt het rapport dat de Venezolaanse economie al in een crisis was voor de instelling van eenzijdige dwangmaatregelen van 2017. In deze analyse, verzaakt de OHHCR om de impact te benoemen, van de drastische vermindering van de olieprijs per vat,vanaf 2014, als gevolg van de acties van de regering van de Verenigde Staten om de olieprijs te manipuleren, door de toename van de productie van schalieolie.
Als gevolg van de daling van de olieprijzen, daalde de opbrengsten van de Republiek van 43.690 miljoen in 2013 naar 38.109 miljoen in 2014 , 10.634 miljoen in 2015, 4.650 miljoen dollar in 2016 en 5.198 miljoen dollar in 2017. Het is relevant om te beseffen dat 95% van de valuta’s die Venezuela binnenkomen gerelateerd zijn aan de olie-export. Deze informatie werd aan het OHCHR verstrekt tijdens haar bezoek aan het land.
Bovendien herinnert het OHCHR in paragraaf 27 aan de noodzaak om maatregelen te nemen om de economische crisis in Venezuela te overwinnen. Het benadrukt echter niet de plicht om de unilaterale dwangmaatregelen op te heffen die aan het land worden opgelegd, zoals gevraagd door verschillende speciale procedures van de Mensenrechtenraad. Deze weglating is zorgelijk en onverklaarbaar, vooral gezien het feit dat het OHCHR heeft erkend dat:
Eenzijdige dwangmaatregelen bestaande uit economische sancties kunnen verregaande gevolgen hebben voor de mensenrechten van de bevolking van de staten waarop dergelijke maatregelen van toepassing zijn.
De belangrijkste slachtoffers van deze maatregelen zijn meestal de meest kwetsbare klassen, met name vrouwen, kinderen, zieken en ouderen, evenals de armen. Deze groepen lijden het meest onder de gevolgen van de blokkade van levensreddend materiaal en medicijnen, basisvoedingsmiddelen en educatief materiaal.(14)
In paragraaf 28 wordt in het verslag de aandacht gevestigd op de vermeende sluiting van sociale media en de uitzetting van journalisten van het nationale grondgebied. In deze benadering, verzwijgt de UNHCHR de door de Staat geleverde informatie in verband met het proces van vernieuwing van de concessies en de regels voor de uitoefening van de journalistiek werk voor buitenlandse professionals, die niet in het land gevestigd zijn.
———–
In haar antwoord op de vragenlijst van de UNHCHR, de Venezolaanse regering meldde dat tussen 2018 en 2019, zijn bekroond met 32 nieuwe subsidies een concessie radio en televisie. Daarnaast zijn twaalf concessies voor radio en televisie vernieuwd.
Op dezelfde manier gaf de regering aan dat tussen 2018 en 2019 drie buitenlandse journalisten werden gedeporteerd wegens niet-naleving van de migratiebepalingen. Deze journalisten gingen Venezuela binnen met een toeristenvisum en verrichtten betaald werk in het land, duidelijk in strijd met het toepasselijke wettelijke kader.
In paragraaf 30 beschuldigt het rapport de Venezolaanse regering van het ontwikkelen van een beleid van repressie en vervolging van afwijkende meningen. Deze signalering is fout. Daarnaast OHCHR analyse niet in slaagt om de verschillende daden van geweld en tegen de grondwet van de Bolivariaanse Republiek Venezuela, opgezet door sectoren van de Venezolaanse oppositie sinds 2002 noemen.
In paragraaf 33 geeft het rapport aan dat de Venezolaanse staat de beschuldigingen van vermeende mensenrechtenschendingen niet heeft onderzocht. Deze verklaring is onjuist, zoals blijkt uit de informatie die aan het OHCHR is verstrekt naar aanleiding van de vragenlijst die door dat bureau is verzonden.
Inderdaad, de regering op de hoogte OHCHR dat tot op heden zijn er 44 personen van hun vrijheid beroofd vermeende verantwoordelijkheid voor de misdaad van moord, in het kader van de demonstraties die plaatsvonden tussen 2017 en 2019. Daarnaast zijn er 33 orders bezorgdheid die door dezelfde zaak wordt uitgesproken.
Ook de OHCHR verklaard dat de vervolging genoemd 72 vermeende gevallen van foltering of wrede, onmenselijke of vernederende behandeling, ten nadele van 174 personen beroofd van vrijheid in het kader van de verklaringen tussen 2017 en 2019 .
In punt 37 analyseert het rapport de strafrechtelijke procedures tegen deputaten van de Nationale Assemblee. In deze studie, de UNHCR niet in slaagt om de mislukte moordaanslag op de president van de Republiek van 4 augustus 2018 georganiseerd door de leden van de Nationale Assemblee te noemen. Evenzo wijst het Bureau er bij het verwijzen naar de gebeurtenissen van 30 april 2019 op dat de afgevaardigden niet alleen de strijdkrachten hebben opgeroepen om “de regering te verlaten en aan te vallen”, maar zich ook op een openbare weg met wapens bevinden van krachtige oorlogvoering, gericht op de burgerbevolking, in een poging tot staatsgreep. Noch benadrukt het de constante oproepen voor buitenlandse militaire interventie.
In paragraaf 39 verwijst het verslag naar de demonstraties die de afgelopen jaren in Venezuela hebben plaatsgevonden. Dit gebeurt echter op basis van niet-officiële informatie, waardoor de gegevens die de staat over deze kwestie heeft verstrekt, buiten beschouwing worden gelaten. Zoals gemeld in de door de UNHCR tijdens de 2017 vragenlijst 12.913 demonstraties plaatsgevonden in het hele land, waarvan er 5.975 waren gewelddadige demonstraties van politieke aard ingediend, reactie. In 2018 waren er 7.563 demonstraties en tot mei 2019 waren er 3.251 demonstraties.
Ook in paragraaf 39 OHCHR nagelaten de verschillende uitingen van geweld te noemen door demonstranten, vooral tijdens de jaren 2013, 2014 en 2017, alsmede de gevolgen van dergelijk geweld en gevallen van dode mensen en gewonden . De Hoge Commissaris kon tijdens haar bezoek aan het land een schat aan informatie over deze kwestie verkrijgen. Bovendien, in haar antwoord op de vragenlijst van de UNHCHR, de regering aangegeven dat ten minste 9 ambtenaren werden gedood en 1.263 gewond raakten tussen 2017 en 2019 als gevolg van geweld door de sector oppositie tijdens openbare demonstraties.
In paragraaf 41 bevat het verslag gegevens over personen die “om politieke redenen” door niet-gouvernementele organisaties zouden zijn aangehouden. Het laat echter de informatie weg die de regering heeft verstrekt met betrekking tot de gevallen van personen die in het land zijn vastgehouden. In deze context is het verontrustend dat de UNHCR niet stoppen om te beoordelen in detail elk van de gevallen en kwalificeert als gedetineerd “om politieke redenen” politieagenten veroordeeld wegens schending van de mensenrechten, personen die zijn aangeklaagd door het verbranden van de mens en gearresteerd voor het doden van burgers of veiligheidsfunctionarissen, onder andere bijzonder ernstige gebeurtenissen.
In paragraaf 45 analyseert het rapport de omstandigheden van detentiecentra in het land. In deze studie, de UNHCHR weet dat de grote vooruitgang in de gevangenis systeem gemaakt door de Staat, die door het personeel van het Bureau tijdens zijn bezoek aan het Ministerie van Volksmacht voor de Gevangenis Service en twee gevangenissen in het land kon worden waargenomen. Deze vorderingen werden zelfs door de Hoge Commissaris zelf erkend tijdens de bijeenkomst in Venezuela met de autoriteiten over burgerrechten en politieke rechten.
Met alle door de OHCHR die door de regering en die rechtstreeks in detentiefaciliteiten zelf informatie, is het onbegrijpelijk dat het Bureau alle onderscheid tussen voorlopige hechtenis centra, waar er nog steeds uitdagingen ondersteund door de staat en niet maakt penitentiaire centra van het land.
In paragraaf 46 vermeldt het rapport dat er in Venezuela slechts één detentiecentrum voor vrouwen is en dat het systeem daarom niet voldoet aan specifieke gendernormen. Deze bewering is verkeerd. In Venezuela zijn er 17 gevangenissen voor vrouwen15 onder toezicht van het Ministerie van Volksmacht voor de Penitentiaire Dienst. Al deze vestigingen hebben het nieuwe penitentiaire regime, in strikte naleving van de toepasselijke nationale en internationale normen.
In de paragrafen 47-52 gaat het verslag in op de ontwikkeling van burgerveiligheidsoperaties die in het land worden uitgevoerd. In deze sectie, de UNHCHR verzuimt de door de regering over de gestage daling van de indicatoren voor de criminaliteit in het land, vooral de misdaad van moord informatie. Deze gegevens zijn relevant voor een objectieve analyse van de Venezolaanse situatie.
Inderdaad, zoals vermeld in het antwoord op de vragenlijst van OHCHR 2016 afgesloten met een totaal van 17.407 moorden (56 per 100.000 inwoners) 2017 14.665 moorden (47 per 100.000 inwoners) en 2018 met 10.598 moorden (33 per 100 duizend inwoners). Zoals opgemerkt, is er een duidelijke neerwaartse trend in deze belangrijke indicator.
Ook de analyse van de ontwikkeling van de burger veiligheidsoperaties, officiële gegevens die door de Staat in verband met het onderzoek en de bestraffing van de beschuldigingen van schending van de mensenrechten in het kader van deze operaties zijn ondervangen .16
Volgens de gegevens die naar de UNHCHR, de vervolging weet waar 292 gevallen zijn gekoppeld 388 FAES ambtenaren, functionarissen verbonden aan de Bolivariaanse Nationale Politie in de jaren 2017-2019, op beschuldiging van moord, mishandeling en schending van het adres. Om vijf FAES ambtenaren zijn veroordeeld voor het plegen van misdaden van poging tot moord, misbruik van biologische wapen en simulatie van strafbaar feit, in de context van de gebeurtenissen in 2018 dateren.
In paragraaf 56, het rapport beschuldigt de officier van justitie van het schenden van de verplichting om te onderzoeken en te bestraffen schendingen van de rechten humanos.17 Deze bewering is verkeerd en de gegevens die door de Staat worden weggelaten, in reactie op vragenlijst van de OHCHR (supra 42, 43 en 54), zoals bij de twee bezoeken die dat kantoor in 2019 aan het land heeft gebracht.
In paragraaf 58 vermeldt het verslag de maatregelen van integrale aandacht voor de slachtoffers die zijn goedgekeurd door de Commissie voor Waarheid, Justitie, Vrede en Openbare Vrede. Echter, het niet te vermelden dat de maatregelen van de uitgebreide zorg uitgevoerd door de Commissie niet beperkt zijn tot een financiële vergoeding, maar ook juridische ondersteuning, psychische en / of psychiatrische, gezondheidszorg en sociale maatregelen ter bescherming, met inbegrip van huisvesting, werkgelegenheid en educatieve beurzen, onder anderen.
Bovendien wil het bovengenoemde punt de acties van de Commissie in diskrediet brengen, met het argument dat “de meerderheid van de begunstigde gezinnen” van mening is dat de steunmaatregelen gericht zijn op “zwijgen”. Deze beschuldiging is volledig onjuist en bovendien is het methodologisch niet-duurzaam. De lijst met gezinnen waarvan de Commissie profiteerde, was tot 19 juni 2019, de datum waarop deze door de regering werd afgeleverd, onbekend bij het OHCHR. Daarom konden deze mensen nauwelijks door het Bureau worden geïnterviewd voor dit rapport.
In punt 61 verwijst het verslag naar de beweerde aanwezigheid van gewapende groepen van buitenlandse nationaliteit op het grondgebied van Venezuela. Deze bewering is verkeerd. In het land is geen enkele buitenlandse gewapende groep aanwezig. Zoals bekend is, heeft Venezuela historisch gezien de gevolgen ondervonden van het gewapende conflict dat al tientallen jaren bestaat in de Republiek Colombia.
In dezelfde paragraaf, het rapport hekelt de vermeende schending van de “collectieve rechten van inheemse volkeren op hun land”, het negeren van alle door de Venezolaanse regering op dit punt verstrekte informatie. Terwijl hij aan de missie van het OHCHR in Venezuela tijdens de vergadering van maart 2019 met de minister van Volksmacht voor Inheemse Volken verklaard, tot nu toe 102 titels van collectieve eigendom van de grond aan inheemse volkeren hebben gegeven, bestaande uit 3,282,299 hectare afgebakend. Met deze titels is 73% van de ingediende demarchiveringsverzoeken beantwoord, wat de 683 inheemse gemeenschappen ten goede kwam.
In de paragrafen 63 en 64 bestudeert het rapport de situatie van de inheemse bevolking van Pemón, vooral in het kader van de gebeurtenissen die plaatsvonden in februari 2019 in de staat Bolívar. In deze evaluatie geeft het OHCHR niet aan dat de inheemse bevolking van Pemón uit verschillende gemeenschappen bestaat. De meerderheid van deze gemeenschappen besloot niet deel te nemen aan het proces van het ontvangen van de veronderstelde humanitaire hulp en het onderhouden van relaties van een constructieve dialoog met staatsinstellingen. Slechts twee gemeenschappen18 namen actief deel aan deze activiteit en genereerden episodes van geweld in de staat.
Het is ook duidelijk aan de getuigenissen van de leden van de inheemse Pemon mensen die met de technische missie van het OHCHR in Bolivar staat voldaan, maart 2019 op te nemen, het Bureau dat de gewelddadigheden overgeleverd gunstig gestemd door sommige leden van de twee gemeenschappen die betrokken zijn bij het veronderstelde inkomen van de veronderstelde “humanitaire hulp”. Bij die gelegenheid heeft de OHCHR – daarnaast – een aantal inheemse Pemón-mensen vertrouwelijk geïnterviewd.
In paragraaf 68 vermeldt het rapport het vermeende aantal Venezolanen dat het land had verlaten. Het verstrekte cijfer is echter onjuist en overdreven, zoals de Venezolaanse regering heeft gezegd aan het Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor Vluchtelingen en de Internationale Organisatie voor Migratie.
In paragraaf 72 vermeldt het rapport de vermeende belemmeringen voor de migratie vanuit Venezuela. Op dit punt, de UNHCHR weggelaten die, net als in de antwoorden op de vragenlijst van het Bureau werd genoemd, het Openbaar Ministerie heeft 85 gevallen waarin gerelateerde ambtenaren SAIME zijn in de periode geregistreerd 2017 en 2019. Deze zaken betreffen 196 ambtenaren onderzocht , 87 beklaagden en 34 veroordeeld voor misdrijven uiteengezet in het decreet met rang, waarde en kracht van wet tegen corruptie.
In paragraaf 80 beveelt het rapport aan dat de regering maatregelen neemt om de mensenrechtensituatie aan te pakken. Aan de andere kant is er niets in die of een andere paragraaf over de noodzaak om de unilaterale dwangmaatregelen illegaal en onwettig opgelegd aan het land op te heffen. Deze omissie is ernstig en ongerechtvaardigd, omdat – onder andere – een gebrek aan kennis impliceert van de beslissingen van de Mensenrechtenraad en de mandaten die aan de OHCHR zijn verleend.
In feite heeft de Mensenrechtenraad in Resolutie A / HRC / 40 / L.5:
dringt er bij alle staten op aan op te houden met het aannemen, handhaven of toepassen van unilaterale dwangmaatregelen die in strijd zijn met het internationale recht, het internationale humanitaire recht, het Handvest van de Verenigde Naties en de normen en beginselen die de vreedzame betrekkingen tussen staten regelen; in het bijzonder maatregelen van dwingende aard met extraterritoriale effecten, die belemmeringen voor handelsbetrekkingen tussen staten vormen, waardoor de volledige verwezenlijking van de rechten die zijn vastgelegd in de Universele Verklaring van de rechten van de mens en in andere internationale mensenrechtenverdragen, met name het recht van mensen en mensen op ontwikkeling.
(…)
erkent de belangrijke rol die het Bureau van de Hoge Commissaris voor de mensenrechten van de Verenigde Naties heeft gespeeld bij het oplossen van de problemen die voortvloeien uit unilaterale dwangmaatregelen en hun negatieve gevolgen voor de mensenrechten van mensen en mensen die dit wensen hun economische en sociale rechten, inclusief het recht op ontwikkeling.
(…)
dringt er bij de Hoge Commissaris, de desbetreffende speciale procedures van de Mensenrechtenraad en de verdragsorganen op aan om, in het kader van hun mandaat, aandacht te schenken aan de situatie van personen van wie de rechten zijn geschonden als gevolg daarvan van unilaterale dwangmaatregelen.
In paragraaf 81 (b) beveelt het rapport aan om alle personen die zijn aangehouden “om politieke redenen” vrij te houden. Deze aanbeveling is niet van toepassing en daarom onjuist, omdat er in Venezuela geen mensen zijn die worden vastgehouden voor een dergelijke aandoening. Bovendien verschilt de gebruikte terminologie aanzienlijk van die welke de Hoge Commissaris in haar persverklaring aan het einde van het bezoek aan het land aannam.
Ten slotte verzoekt de regering van de Bolivariaanse Republiek Venezuela op basis van alle verstrekte informatie het Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties de nodige maatregelen te nemen om de fouten in verslag A / HRC / 41/18 te corrigeren, van zijn publicatie.

Unilaterale Sancties en Internationale Wetgeving

Essay: Heeft De Bolivariaanse Republiek Van Venezuela Wel Recht Op Staatsveiligheid, Zelfverdediging – En Fouten?