Bron: Michael Hudson op nakedcapitalism.com, 21 juli 2019 ====
Door Michael Hudson, een onderzoekshoogleraar economie aan de Universiteit van Missouri, Kansas City, en een onderzoeksmedewerker aan het Levy Economics Institute van Bard College. Zijn nieuwste boek is “and forgive them their debts”: Lending, Foreclosure and Redemption from Bronze Age Finance to the Jubilee Year (en vergeef hun hun schulden”: leningen, uitsluiting en aflossing, De geldwereld vanaf de bronstijd tot het Jubileumjaar), Key-note document op het 14e Forum van de World Association for Political Economy, 21 juli 2019
De wereld van vandaag is op vele fronten in oorlog. De regels van internationaal recht en orde die zijn ingesteld tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog worden overtreden door het Amerikaanse buitenlands beleid dat de confrontatie escaleert met landen die hun bedrijven geen controle over hun economische overschotten geven. Landen die de Verenigde Staten geen controle over hun olie- en financiële sectoren geven of hun belangrijkste sectoren privatiseren, worden geïsoleerd door de Verenigde Staten die handelssancties en unilaterale tarieven opleggen die Amerikaanse producenten speciale voordelen bieden in strijd met vrijhandelsovereenkomsten met Europese, Aziatische en andere landen.
Deze wereldwijde breuk heeft een steeds meer militaire invulling. Amerikaanse functionarissen rechtvaardigen tarieven en importquota, die volgens de WTO-regels illegaal zijn, op grond van de “nationale veiligheid” en beweren dat de Verenigde Staten kunnen doen wat ze willen als de “uitzonderlijke” natie van de wereld. Amerikaanse functionarissen verklaren dat dit betekent dat hun land niet verplicht is zich te houden aan internationale overeenkomsten of zelfs aan zijn eigen verdragen en beloften. Dit vermeende soevereine recht om zijn internationale overeenkomsten te negeren, werd expliciet gemaakt nadat Bill Clinton en zijn staatssecretaris Madeline Albright de belofte van president George Bush en staatssecretaris James Baker hadden verbroken dat de NAVO na 1991 niet naar het oosten zou uitbreiden.
(‘Je hebt het niet op schrift te gesteld ‘, was het antwoord van de VS, refererend naar de mondelinge afspraken die toen werden gemaakt.)
Evenzo heeft de Trump-regering het multilaterale Iraanse nucleaire akkoord van de Obama-regering verworpen en escaleert ze de oorlogvoering met haar proxy-legers in het Nabije Oosten. Amerikaanse politici voeren een nieuwe koude oorlog tegen Rusland, China, Iran en olie-exporterende landen die de VS wil isoleren als ze hun regeringen, centrale bank en buitenlandse diplomatie niet kunnen controleren.
Het internationale kader dat oorspronkelijk billijk leek, was pro-VS vanaf het begin. In 1945 werd dit gezien als een natuurlijk gevolg van het feit dat de Amerikaanse economie de minste oorlogsschade had opgelopen en veruit het grootste deel van het monetaire goud ter wereld in handen had. Toch was het naoorlogse handels- en financiële kader ogenschijnlijk opgezet op basis van eerlijke en billijke internationale principes. Verwacht werd dat andere landen zouden herstellen en groeien, waardoor diplomatieke, financiële en handelspariteit met elkaar zou ontstaan.
Maar het afgelopen decennium is de Amerikaanse diplomatie eenzijdig geworden, door het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Wereldbank, het SWIFT-bankafwikkelsysteem en de wereldhandel te veranderen in een asymmetrisch exploitatief systeem. Deze unilaterale op de VS gecentreerde reeks instellingen wordt algemeen niet alleen als oneerlijk gezien, maar ook als een belemmering voor de vooruitgang van andere landen waarvan de groei en welvaart door het Amerikaanse buitenlands beleid wordt gezien als een bedreiging voor de unilaterale Amerikaanse hegemonie. Wat begon als een ogenschijnlijk internationale orde om vreedzame welvaart te bevorderen, is in toenemende mate uitgegroeid tot een uitbreiding van het Amerikaanse nationalisme, roofzuchtige rente-betalingen en een gevaarlijkere militaire confrontatie.
Verslechtering van internationale diplomatie in een meer onverhulde, expliciete pro-VS financiële, handels- en militaire agressie was besloten in de manier waarop economische diplomatie vormgegeven werd, toen de Verenigde Naties, IMF en Wereldbank voornamelijk door Amerikaanse economische strategen werden gevormd. Hun economische oorlogszucht drijft landen ertoe zich terug te trekken uit de wereldwijde financiële en handelsorder die is veranderd in een werktuig van een Nieuwe Koude Oorlog om eenzijdige hegemonie van de VS op te leggen. Nationalistische reacties brengen nieuwe economische en politieke allianties voort van Europa tot Azië.
We zitten nog steeds vast in de olieoorlog die escaleerde in 2003 met de invasie van Irak, dat zich snel uitbreidde naar Libië en Syrië. Amerikaans buitenlands beleid is al lang grotendeels gebaseerd op oliecontrole. Dit heeft ertoe geleid dat de Verenigde Staten zich verzetten tegen de akkoorden van Parijs om de opwarming van de aarde tegen te gaan. Het doel is om Amerikaanse functionarissen de macht te geven om energiesancties op te leggen die andere landen dwingen om ‘in het donker te bevriezen’ als ze het Amerikaanse leiderschap niet volgen.
Om zijn olie-monopolie uit te breiden, zet Amerika Europa onder druk om zich te verzetten tegen de Nordstream II-gaspijpleiding vanuit Rusland, en beweert dat dit Duitsland en andere landen afhankelijk maakt van Rusland in plaats van van vloeibaar aardgas (LNG) uit de VS. Evenzo heeft de Amerikaanse oliediplomatie unilaterale sancties opgelegd aan de Iraanse olie-export, totdat een regime-change (machtswisseling) de oliereserves van dat land opent voor Amerikaanse, Franse, Britse en andere geallieerde olie-majors.
Amerikaanse controle over op de dollar gebasseerd geld en krediet is van cruciaal belang voor deze hegemonie. Zoals congreslid Brad Sherman van Los Angeles op 9 mei 2019 een hoorzitting van het House Financial Services Committee vertelde:
“Heel veel van onze internationale macht komt van het feit dat de Amerikaanse dollar de standaardeenheid is van internationale financiën en transacties. Goedkeuring door de Fed van New York is van cruciaal belang voor belangrijke olie- en andere transacties. Het is het aangekondigde doel van de aanhangers van cryptocurrency om die macht van ons af te nemen, om ons in een positie te brengen waarin de belangrijkste sancties die we tegen Iran hebben, bijvoorbeeld irrelevant zouden worden. ”[1]
Het doel van de VS is om de dollar te behouden als transactievaluta voor wereldhandel, sparen, centrale bankreserves en internationale leningen. Deze monopoliestatus stelt de Amerikaanse ministerie van financien en dat van Buitenlandse Zaken in staat het financiële betalingssysteem en de handel te verstoren voor landen waarmee de Verenigde Staten in een economische of regelrechte militaire oorlog verkeren.
De Russische president Vladimir Poetin liet dat eenvoudig zien, door te beschrijven hoe “[door] de degeneratie van het zalvende globaliseringsmodel, het verandert in een parodie, een karikatuur van zichzelf, waar gemeenschappelijke internationale regels worden vervangen door de wetten … van één land.” [2] het traject waarop deze verslechtering van voorheen open internationale handel en financiën zich nu ontwikkelt. Dit is al tien jaar aan de gang. Op 5 juni 2009 haalde de toenmalige Russische president Dmitry Medvedev dezelfde disruptieve Amerikaanse dynamiek aan, in de nasleep van de Amerikaanse junk hypotheek- en bankfraudecrisis.
Degenen wiens taak het was om gebeurtenissen te voorspellen … waren niet klaar voor de zwaarte van de crisis en bleken te star, log en traag in hun reaktie. Bij de internationale financiële organisaties – en ik denk dat we dit van te voren moeten aangeven en niet moeten proberen te verbergen – ontbrak elke verantwoordelijkheid, zoals heel ondubbelzinnig is gezegd op een aantal belangrijke internationale evenementen, zoals de twee recente G20-toppen van ‘s werelds grootste economieën.
Bovendien hebben we bevestiging gekregen dat onze pre-crisisanalyse van wereldwijde economische trends en het wereldwijde economische systeem correct was. Het kunstmatig onderhouden unipolaire systeem en het behoud van monopolies in belangrijke mondiale economische sectoren zijn de hoofdoorzaken van de crisis. Eén groot consumptiecentrum, gefinancierd door een groeiend tekort, en dus groeiende schulden, een voorheen sterke reservevaluta en een dominant systeem voor het beoordelen van activa en risico’s – dit zijn allemaal factoren die hebben geleid tot een algehele daling van de kwaliteit van de regelgeving en de economische rechtvaardiging van gemaakte beoordelingen, inclusief beoordelingen van macro-economisch beleid. Het gevolg was dat er geen wereldwijde crisis kon worden vermeden [3].
Die crisis veroorzaakt nu het ineenstorten van de wereldhandel en betalingen.
Tot zover voorlopig de vertaling. Kom hier later terug of lees het vervolg op nakedcapitalism.com 21 juni 2019