Bron: Mision Verdad, Orinoco Tribune. Op popularresistance.org 21 September 2019
“Omdat de strijdkrachten niet kunnen deelnemen aan de staatsgreep, gebruiken ze betaalde jongeren om de MAS-campagnes aan te vallen … Wie zijn de anti-democraten in Bolivia? Waar komen ze vandaan en wat bereiden ze voor? “
Dit zijn twee citaten uit de verklaringen van de president van de plurinationale staat Bolivia, Evo Morales, na de gewelddadige gebeurtenissen die afgelopen donderdag 12 september plaatsvonden in het departement Santa Cruz, toen een politieke activiteit georganiseerd door militanten van de socialist Movement (MAS) doorsneden met onregelmatige groepen geïdentificeerd met de 21F oppositieplatforms en de Cruceñista Youth Union.
Tijdens de presidentiële verkiezingscampagne en met de branden van La Chiquitania als achtergrond, besloten de aanhangers van de Boliviaanse president in Santa Cruz de “blauwe middag” te organiseren op verschillende pleinen van een verkeers-sector genaamd de Tweede Ring, met als doel het verzamelen van middelen en logistieke ondersteuning die naar de frontlinie in de brandlocaties zouden worden gestuurd om samen te werken met de brandweer, politie en vrijwilligers bij het herstel van de bosreservaten.
Dit initiatief werd geboycot door gewelddadige elementen opgeroepen door de Boliviaanse rechtsen, die de confrontaties op de ontmoetingsplaatsen van de MAS-aanhangers aangingen. Daarna gingen ze naar het hoofdkwartier van de partij, beschadigden haar faciliteiten en verbrandden een van hen.
Die dag raakten er in totaal acht gewond, waaronder een zwangere vrouw, een jonge man met een hoofdtrauma en verschillende gewonden onder de politie, zoals gemeld door de minister van Buitenlandse Zaken, Carlos Romero.
Die confrontatie was de eerste van grote omvang die is geregistreerd sinds de felle socialmediacampagne werd geactiveerd onder het label #SOSChiquitania, die milieuactivisten en beïnvloeders samenbracht in een verhaal met duidelijke kenmerken van een orkestratie: wijzen op president Morales als de verantwoordelijke voor de vuren.
De taal die in deze campagne wordt gebruikt, is speciaal ontwikkeld om jonge Bolivianen te coöpteren, een groep die beslissend zal zijn bij de presidentsverkiezingen in oktober.
Het niveau van geweld in de rellen is alleen vergelijkbaar met de demonstraties tijdens de staatsgreeppoging van 2008, in het kader van een duidelijk secessionistische agenda, met als middelpunten Santa Cruz, Pando, Tarija en Beni.
Van dat voorval werd aangetoond, dat er financiering was van het United States Agency for International Development (USAID) aan niet-gouvernementele partijen en organisaties die de poging tot staatsgreep leidden.
De vraag van Evo Morales is relevant, gezien de versnelde wijze waarop gebeurtenissen in het Zuid-Amerikaanse land zijn ontwikkeld en die tot doel hebben de verkiezingen van 20 oktober te verstoren.
Aan de zorgen van de Boliviaanse president, kan het onderzoek naar regionale precedenten worden toegevoegd, met het vaststellen van de fundamenten van de manoeuvre en het anticiperen op de ontwikkeling van nieuwe bronnen van geweld.
Het is noodzakelijk om de verschillende elementen te onderzoeken die deel uitmaken van deze undercoveroperatie, die internationaal wordt geprojecteerd als een “spontane” reactie van de Boliviaanse samenleving op de verwoestingen waaronder de agrarische regio van Santa Cruz lijdt.
In een eerder stuk dat op deze site werd gepubliceerd, werd de ‘verzachtende’ fase geschetst en werden de betrokken actoren gekenmerkt door wat ongetwijfeld wordt geschetst als een nieuwe ‘soft coup’ (zachte staatsgreep) geïnspireerd door de Gene Sharp-handleiding: de instituten van de Staat geleidelijk verzwakken, en de regeringen neerslaan die niet in overeenstemming zijn met Washington.
In die zin is Venezuela een verplichte vergelijking, niet alleen voor de gecombineerde operaties met straatkleding en maximaal geweld gedurende de drie maanden van ‘guarimba’s’ in 2017, maar voor de mechanismen die de regering en het Chavismo hebben geïmplementeerd om de kleurenrevolutie te ontwapenen.
De gebeurtenis die tot doel heeft het conflict in Bolivia te veroorzaken, doet echter denken aan een andere operatie die recenter tegen het Sandinismo in Nicaragua is uitgevoerd. De toevallige overeenkomsten met de opstandige strategie van de Nicaraguaanse oppositie, dwingen tot een case study, om de gemeenschappelijke punten vast te stellen met de Boliviaanse situatie.
NICARAGUA EN DE ZAAK VAN INDIO MAÍZ
In april 2018 vernielde een brand in het biologische reservaat van Indio Maí (Nicaragua) 5.400 hectare van een van de belangrijkste gebieden van het regenwoud in Midden-Amerika. In 2016 was het bos getroffen door orkaan Otto, hetgeen schade veroorzaakte aan het ecosysteem dat het vatbaar maakte voor brand.
Maar niet alleen het vuur verspreidde zich op Nicaraguaans grondgebied. Een studentensector van het land deed hetzelfde, vergezeld door milieu-ngo’s die het bosprobleem overschatten, en door de oppositiemedia, die de beschuldigingen jegens de regering van Daniel Ortega uitten en verspreiden.
Zodra het milieuprobleem is opgelost, is het eenvoudig om alle gegevens te verzamelen die getuigen van het juiste noodprotocol dat door de overheidsinstanties werd uitgevoerd. In een interview met RT benadrukte president Ortega dat Amerikaanse technici die de situatie hadden geëvalueerd, bepaalden dat de brand “maanden zou duren”, maar dat ze al na tien dagen waren geblust.
Hoewel het gebieden van het moerasland beschadigde, kwam strikt genomen de 5.484 hectare overeen met 0,85% van het totale grondgebied, volgens een rapport opgesteld door specialisten van de afdeling waterbassins van de faculteit Natuurlijke hulpbronnen en milieu (Farena) .
De officiële cijfers verschillen niet veel van de schattingen van onafhankelijke instellingen, zoals het Humboldt Center, die schatte dat 5,553 hectare waren getroffen.
De regering van Nicaragua gaf een gele waarschuwing, stelde 1500 militairen, 9 vliegtuigen, 17 schepen in en accepteerde internationale hulp uit Mexico, El Salvador en Honduras. Evenzo bepaalde het de verantwoordelijken voor de grote bosbrand, die betrokken waren bij het afbranden van een rijstplantage.
Geen van deze acties kon de organisatie van gewelddadige protesten die tot oktober 2018 duurden voorkomen. Hoewel de centrale eis van de sectoren die de opstanden veroorzaakten, verband hield met de reeks hervormingen van het Social Security Institute (INSS), fungeerde de beweging #SOSIndioMaiz, die op zich niet genoeg kracht had om te werken als een regime change operatie, als een proefrun voor wat er zou komen.
Op 12 april (2018), een paar dagen voordat de branden in het biologische reservaat waren geblust, verzamelde een groep gewelddadige demonstranten uit de “studentenbeweging” bij de ingang van de Central American University (UCA) om de Nationale Vergadering toe te spreken.
De mars bereikte de geplande bestemming niet, maar veroorzaakte een confrontatie met de veiligheidstroepen hetgeen onmiddellijk gebruikt werd voor het verhaal van de “repressieve staat”, waarbij beelden werden gemanipuleerd die later zouden worden geëxporteerd om de geweldplegers als “vechters voor de democratie” te tonen. Een klassiek verhaal dat Venezuela in overvloed kent.
Het motief dat hen aanvankelijk opriep, verborg de werkelijke achtergrond van de operatie: gewelddadige druk om de Sandinista-regering af te zetten.
Dit is het enige argument dat de onevenredige en virulente beschuldigingen van de demonstranten tegen het Sandinista-front kunnen verklaren, die ook de zaak van de Indiaans Corn Reservaat met verdacht snel omarmden, hetgeen tot dat moment niet op de agenda stond.
Daar werden ze neergezet als symbolische beelden van de beweging, NGO’s en nieuwe gezichten die impliciete transnationale belangen bedekten. Madelaine Caracas en Jessica Cisneros waren de namen die voortkwamen uit de studentengroep die de protesten leidde.
Aan de andere kant hebben de Fundación del Río en de ecologische NGO’s die bij de Cocibolca-groep zijn aangesloten ook een deel van het leiderschap in de operatie opgeeist. Beide actoren overstegen de specifieke gebeurtenissen van Indio Maíz, omdat de noodsituatie werd overwonnen door de relevante Nicaraguaanse overheidsinstanties. Ze sloten zich meteen aan bij de volgende fasen van het staatsgreepplan.
DE ACTOREN VOOR EN ACHTER DE SCÈNES
In oktober 2018 namen Caracas en Cisneros deel aan de Caravan of International Solidarity with Nicaragua, een tournee door Europese landen waar ze hoge politieke leiders ontmoetten om te lobbyen voor de druk van het westen tegen Daniel Ortega.
Daar werd Madelaine Caracas geïnterviewd door de Duitse outlet DW, die haar ondervroeg voor de aantijgingen over de financiering van de Amerikaanse regering voor gewelddadige protesten. “Dat maakt deel uit van de delegitimisatiecampagne van de overheid voor deze spontane en maatschappelijke opstand”, antwoordde de communicatiestudent.
Later zou bekend zijn dat zowel zij als Jessica Cisneros de Civic Youth Movement (MCJ) organiseerden, een groep die steun ontving van het National Democratic Institute for International Affairs (NDI), waarnaar journalist Whitney Webb verwijst in een onderzoek voor Mintpress.
De NDI heeft zijn project opgezet met studenten uit Managua dankzij financiering van USAID en de National Endowment for Democracy (NED). De journalist Webb zegt dat de NED “ongeveer 4,2 miljoen dollar heeft uitbetaald aan oppositiegroeperingen en gelieerde partijen tussen 2014 en 2017”.
USAID daarentegen is de instelling die de meeste middelen heeft toegewezen voor destabilisatie in Nicaragua. Met de toegekende 52 miljoen dollar werden trainingen betaald voor opkomende leiders die de opkomst van Madeleine Caracas promootten.
Ecologische organisaties waren ook latent in afwachting van een moment dat er tekenen waren dat ze gemakkelijk naar het niveau van een politieke staatsgreep konden worden gedreven. Bewijs van hun willekeurige deelname aan de scène? De Rio Foundation speelde een belangrijke rol bij de financiering van de rellen waarbij burgers muteerden in gewapende criminele bendes.
Begin april had het ministerie van de Regering gewaarschuwd voor een zwendel die deze ngo had gepleegd, door fondsen te verzamelen die een omstreden bestemming hadden. Toen de staatsgreep in december was gekalmeerd, bewees de wetgevende macht haar deelname eraan, samen met acht andere civiele organisaties, die middelen beschikbaar stelden voor de uitvoering van terroristische daden. Al deze groepen werden ontbonden door de Nationale Vergadering.
Opgemerkt moet worden dat deze ‘milieubescherming’-platforms die de logistiek van de gewapende bewegingen in 2018 omvatten, hun bestaan baseren op industriële ontwikkelingsprojecten die toevallig de superioriteit van de Verenigde Staten als een economische hegemon in de regio bedreigen.
Een voorbeeld: de Cocibolca-groep verklaart in haar beschrijving dat de organisaties waaruit het bestaat “meer informatie” nodig hebben over het Grand Interoceanic Canal, een plan van 50 miljard dollar dat een alternatieve transoceanische route naar het Panamakanaal wil trekken. Het werk werd in 2013 aan een Chinees bedrijf gegund en is sindsdien betrokken bij conflicten van schijnbaar milieukarakter die de uitvoering ervan hebben vertraagd.
De voor de hand liggende geopolitieke concept van een project dat commerciële privileges van de VS op dit halfrond zou wegnemen, in een context van steeds stabielere relaties tussen landen van het continent en de economie van de nieuwe oosterse mogendheden, heeft de rol van ecologische organisaties bepaald. Onder de noemer van ‘niet-gouvernementele’ activiteit waren de overige oppositiegroeperingen die samenzweerden voor een politieke verandering die Washington begunstigde, verenigd.
DE DRAAI VAN CHIQUITANIË
Soortgelijke instellingen in de Verenigde Staten die de leiders van de kleurenrevolutie tegen het Sandinismo promootten, duiken nu op in Bolivia.
Dit is het geval van de Human Rights Foundation (HRF), een stichting die wordt gefinancierd door de oligarchen Koch en de CANVAS-groep, een expertgroep in de strategie van ‘geweldloze strijd’. Beide organisaties hebben banden met de milieuactivist Jhanisse Daza, momenteel een van de zichtbare gezichten van de zachte staatsgreep tegen Bolivia. Daza heeft de leiding over de ngo Ríos de Pie, die beschuldigingen uitvoert tegen Evo Morales. Dit wordt weergegeven in een artikel van de Amerikaanse journalist Wyatt Reed voor The Grayzone portal.
Deze initiatiefnemers van intimidatie van de Boliviaanse regering gaven de voorkeur aan operatietheater van Amazon als het ideale scenario. De bosramp (met continentale implicaties), de schade en de moeilijkheden om het te beheersen, vergemakkelijken de constructie van een verhaal dat Evo Morales de schuld geeft. Gefabriceerde verontwaardigingen maken plaats voor de gewelddadige fase van de poging tot staatsgreep.
Nu moet de regering van Morales zich op twee fronten tegelijkertijd verzetten: de ecologische noodsituatie zelf en de volgende belegeringen van initiatiefnemers van intimidatie van de Boliviaanse regering, georganiseerd door oppositiegroeperingen aangedreven door de propaganda van La Chiquitania.
Terwijl legerpersoneel, brandweer en brigades het werk van brandbestrijding uitvoeren in de getroffen gebieden, profiteren lokale oppositiemedia, NGO’s en politieke figuren van het feit dat de kwestie op de internationale agenda staat om een verhaal tegen Evo Morales te standaardiseren, die de verstoring van de verkiezingen rechtvaardigen en toegenomen destabilisatie, onder het verhaal dat Bolivia met een “ramp” geconfronteerd wordt .
Tot dusverre heeft Bolivia zijn inspanningen gericht op het implementeren van een efficiënt protocol in de afdelingen waar branden optreden. In enkele weken tijd wist het de vuurhaarden met meer dan 80% te verminderen. Buitenlandse hulp komt met de exclusieve voorwaarde dat de staat de leiding heeft, met respect voor de soevereiniteit van het land.
Het scenario is moeilijk. Toen men dacht dat het onder controle was, meldden de lokale autoriteiten dat ten minste 2.000 hotspots actief bleven, als gevolg van windstoten die 90 kilometer per uur bereiken, door dezelfde klimaatverandering, die een periode van droogte en hoge temperaturen bracht. President Evo Morales werd geholpen door Rusland om deze nieuwe uitbraken te bestrijden, met de deelname van de Russische brandweerman Il-76, die zich aansluit bij het werk dat door de Supertanker wordt uitgevoerd.
Desondanks benadrukt de regering dat de noodsituatie de capaciteit van de instellingen om te handelen niet heeft overweldigd, zoals begin september door minister van Communicatie, Manuel Canelas, werd genoemd.
Volgens de minister is het administratieve cijfer van “rampspoed” niet van toepassing omdat de staat zijn technische en economische middelen niet heeft uitgeput. In plaats daarvan handelt het onder de verklaring van “nationale noodsituatie”, waardoor de snelheid van hulp en economische fondsen wordt vergroot.
WIE BRACHT DE BRAND?
Het verhaal dat is geïnternationaliseerd, beschuldigt decreet 3973 en wet 741, verordeningen van de nationale overheid die de landbouw- en veeteeltactiviteiten in dat land reguleren. In sociale netwerken was de lastercampagne voornamelijk gebaseerd op het argument dat deze voorschriften de branden in La Chiquitania veroorzaakten. De toevoeging van beïnvloeders, ecologische activisten en beroemdheden aan het eerste front van de operatie, garandeerde dat de beweging erin slaagde om “spontaniteit” te simuleren.
Aan de andere kant, hoewel wordt aangenomen dat milieubewegingen in strijd zouden zijn met elke agribusiness-activiteit die het Chiquitano Dry Forest beïnvloedt, is het opvallend dat propaganda alleen gericht is op het demoniseren van “chaqueo”, een gecontroleerde brandactiviteit van de boeren om landbouw op hun land mogelijk te maken .
“Kleine gezinnen, als ze niet” chaquean “(branden), waar gaan ze dan van leven?” Deze zin van Evo werd uit de context gehaald door de media om de campagne te voeden en suggereert dat het instemt met het intensieve gebruik van het land.
De realiteit is dat de Boliviaanse regering probeert de kleine boer te beschermen die deze arbeid als de enige bron van werk heeft, terwijl ze een consensus creëert met andere belangen van de natie zoals vastgelegd in haar wetten (vergeet niet dat het land een wet heeft aangenomen die de rechten erkent van alle biodiversiteit).
Cliver Rocha, voormalig directeur van de Forestry and Land Control and Social Control Authority (ABT), geeft de schuld aan de boerensector, die politiek verbonden is met de inheemse president. Hij zegt dat ze verantwoordelijkheid ondergeschik willen maken aan rassenstrijd, door een grens te creëren tussen agrarische machtsgroepen en de kleine producent. Bovendien valt de klimatologische factor op: hoge temperaturen en lage luchtvochtigheid. “Een vonk in een grasland fulmineert,” zei Rocha.
Hetzelfde argument ondersteunt de boerenbewegingen die de voorkeur geven aan Evo Morales, gegroepeerd in de Nationale Coördinator voor Verandering (Conalcam), die ook naar mennonieten en Brazilianen wees als belangrijke factoren voor ontbossing in de landen van de getroffen gemeenten.
“We veroordelen de vervreemding van het land, dat in handen van mennonieten en Brazilianen die industriële logica heeft veroorzaakt die vandaag de ontmanteling ten koste van het leven veroorzaakt”, aldus een verklaring van de Conalcam na een ontmoeting met Morales.
Bolivia heeft te maken met de winningspraktijk die het continent heeft gedegradeerd en net zoals Venezuela smokkelaars van benzine en andere mijnbouwbronnen moet bestrijden, worden La Chiquitania en andere Boliviaanse bosreservaten ingevoegd in een illegale houtwinningsstroom, aangezien het land de zesde plaats in de wereld is met de meeste tropische bossen.
Voordat ABT werd opgezet als een mechanisme om illegale handel te bestrijden, was 80% van het verkochte hout afkomstig van smokkel. De belangrijkste bestemmingen in het gebied zijn de Verenigde Staten, Brazilië en China, terwijl Peru het grensgebied is waar het grootste aantal houtsoorten illegaal wordt gewonnen. Alleen al in 2017 verloor Bolivia $ 26 miljoen aan smokkel naar het buurland, zoals gemeld door ABT.
Door de ‘milieubewuste’ insteek van de actoren van de staatsgreep, vermijdt het een debat dat deze roofzuchtige praktijken van transnationaal kapitalisme bloot legt.
DE VERKIEZINGEN VAN 20 OKTOBER
In een recente evaluatie door vice-president Álvaro García Linera erkent hij dat de media-activiteit van La Chiquitania een effect had op de groei van het voornemen om op Evo Morales te stemmen. Garcia zegt dat “het een beetje vertraagde door de kwestie van branden,” maar het is nog steeds een opwaartse trend.
Aan de andere kant zag de oppositiekandidaat Óscar Ortiz (van de 21F-partij die de gewelddadige protesten van 12 september leidde) een zekere geregionaliseerde toename en de belangrijkste MAS-mededinger, Carlos Mesa, had een vermindering in de peilingen.
Ongetwijfeld is een van de doelstellingen van de agressieve campagne tegen Morales: Het voorkomen van zijn herverkiezing in het zicht van de presidentsverkiezingen die volgende maand worden gehouden. Maar dit is niet beperkt tot het wegnemen van populariteit in de sociale bases van het land en het bieden van geloofwaardigheid aan oppositiealternatieven.
De les van de in Venezuela en Nicaragua geteste modellen toont aan dat de optie van een politiek pad de laatste is die in overweging wordt genomen. Aan de andere kant zal waarschijnlijk naar destabilisatie en het opleggen van een noodtoestand gestuurd worden, om het imago van de Boliviaanse president te verzwakken
Hoogstwaarschijnlijk zullen warmtebronnen in het droge bos van Chiquitano worden onderdrukt vóór de verkiezingen van 20 oktober. De andere civiele brand, die begon met behulp van het ecologische verhaal, zal op zoek moeten gaan naar nieuwe brandstof om de Boliviaanse straten verlicht te houden, met het impliciete verlangen naar botsingen die resulteren in dodelijke aantallen.
Het verhaal van de poging tot regimeverandering is gericht op het radicaliseren van jongeren en het mobiliseren van hen naar een agenda voor geweld (Foto: Pagina Zeven)
Menselijke slachtoffers zijn zeer aantrekkelijk als bewijs om de beschuldigingen van de “incompetente staat” te muteren in de “repressieve staat”. Ze zijn ook de perfecte input van sociale media en netwerken die verantwoordelijk zijn voor het projecteren van deze evenementen als een realiteit die het hele land omhult.
Voor de tegenstanders van Evo gaat het niet om het meten van zichzelf in een verkiezingswedstrijd, maar om het boycotten van alle structuren van de staat, het installeren van chaos en het onhandelbaar maken van branden, zodat de interventie van buitenlandse regeringen gerechtvaardigd kan zijn, hetzij onder financiële sanctie of diplomatiek isolement.
Een handleiding voor politieke staatsgreep die niet verder gaat dan zijn eigen marges, die bij zoveel eerdere gelegenheden is toegepast dat hij vandaag met het blote oog kan worden geïdentificeerd. Dat is het fundamentele voordeel dat de Bolivianen tot hun voordeel kunnen gebruiken.