Bron: Padraig McGrath, InfoBrics op theDuran 24 oktober 2019 ~~~
Juist het succes van het economische model van president Evo Morales maakt Bolivia tot een aantrekkelijk doelwit voor regimewisseling en neoliberale economische plunderingen.
Morales zei dat hij naar de tweede ronde gaat als hij niet wint in de eerste ronde, hoewel hij hoopt dat de laatste telling hem de overwinning zal geven, zonder dat er op een nieuwe verkiezingsronde hoeft te worden gewacht. De verklaringen van de president komen na de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) op 23 oktober die aandrong op een tweede ronde, ongeacht wat er gebeurt met de berekening van deze eerste, om vermoedens van verkiezingsfraude op te heffen. (EPA / MARTIN ALIPAZ)
Padraig McGrath
Op 23 oktober gaf de Boliviaanse president Evo Morales een persconferentie waarin hij verklaarde dat er een rechtse staatsgreep in het land gaande was. Met de overwinning praktisch verzekerd in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, beweerde de terugkerende zittende president dat wijdverbreid extreemrechts geweld werd gebruikt in een poging om het tellen van de stemmen en certificering van de resultaten van de verkiezingen te verstoren.
Morales zei: “Er is een staatsgreep aan de gang, uitgevoerd door de rechtse met buitenlandse steun … wat zijn de methoden van deze poging tot staatsgreep? Ze erkennen of wachten niet op verkiezingsresultaten, ze verbranden kieshoven, ze willen de tweede plaatskandidaat verkiezen als winnaar.”
Dit vertoont veel parallellen met de regionale geo-strategische partner van Bolivia, Venezuela. Na de duidelijke overwinning van de Venezolaanse president Nicholas Maduro in zijn bod voor herverkiezing in 2018, ging de Amerikaanse regime-change machine in de vijfde versnelling, met de poging om de overweldiger Juan Guaidó als president te installeren door een combinatie van extreemrechts geweld en quasi-legale uitvlucht. Beide landen beschikken over buitengewoon waardevolle deposito’s van natuurlijke hulpbronnen waardoor ze noodzakelijke doelen zijn voor het Amerikaanse neo-imperialisme in wat veel Amerikaanse buitenlands beleidsdenkers (waaronder, meest bekend, John Bolton) zien als “ons halfrond”.
Morales verklaarde ook dat een van de strategieën van rechtsextremisten die de verkiezingen probeerden te verstoren, was manieren te vinden om de stemmen van landelijke en inheemse gemeenschappen ontelbaar of anderszins irrelevant te maken. Hij heeft altijd de overweldigende verkiezingssteun ontvangen van landelijke en inheemse gemeenschappen. Dit is volledig voorspelbaar, gezien het feit dat landelijke en inheemse gemeenschappen in Bolivia de belangrijkste economische begunstigden zijn geweest van de revolutie die is doorgevoerd sinds Morales in 2006 voor het eerst tot president werd gekozen.
Het staat buiten kijf dat het politiek-economische spectrum van Bolivia een etnische dimensie heeft, net als dat van Venezuela. Beide landen zijn zeer multi-etnisch, maar de overgrote meerderheid van de rechtsextremisten die geweld gebruiken in een poging Maduro en Morales te ontslaan, zijn stedelijke, middenklasse en, in het algemeen ‘blank’. In Bolivia verdoemen sommige van deze elementen de effecten van de revolutie van Morales, die erin bestaat rijkdom te herverdelen naar plattelands- en inheemse gemeenschappen door landhervorming, maar ook door de door de staat gesponsorde modernisering van de landbouw. Sinds 2006 is de armoede gehalveerd.
Het startkapitaal voor deze modernisering van de landbouw werd gegenereerd door de nationalisatie van bepaalde strategische industrieën, waaronder de aardgassector van het land, lithium-mijnbouw, telecom, openbaar vervoer, luchtvaartmaatschappijen, luchthavens en sommige fabrieken. De winsten uit deze genationaliseerde industrieën bedragen sinds 2006 $ 74 miljard, geld dat is geïnvesteerd in infrastructurele ontwikkeling (inclusief hernieuwbare energie) en landbouw, waarvan de bevolking in dorpen en de inheemse Bolivianen enorm hebben geprofiteerd. Er zijn ook aanzienlijke investeringen gedaan in de openbare gezondheidszorg en het onderwijs, die beide door de overheid niet als ‘diensten’ worden geclassificeerd, maar als kwesties van nationale veiligheid.
De volgende fase in het plan van Bolivia voor economische ‘zelfversterking’ zal bestaan uit het opbouwen van industrialisatie, waardoor het mogelijk wordt een economie met meer toegevoegde waarde te creëren. High-end verwerking van natuurlijke hulpbronnen thuis heeft veruit de voorkeur boven de export van grondstoffen. Het is deze ontwikkeling, waarin Bolivia zijn eigen industriële economie met toegevoegde waarde creëert in plaats van gewoon door te gaan als een economische kolonie voor goedkope grondstofwinning, die de Amerikaanse economische belangen meer bedreigt dan enige eerdere ontwikkeling in de tijdlijn van het 13-jarige revolutionaire proces van Morales .
Meer in het algemeen is het het succes van dit economische model dat een enorme ideologische bedreiging vormt voor de Amerikaanse imperiale belangen in heel Zuid-Amerika. In tegenstelling tot Venezuela heeft Bolivia een hoge mate van voedselzekerheid, waardoor het voor internationale conglomeraten van agrarische bedrijven veel moeilijker is om te proberen de bevolking te onderwerpen aan onderdanigheid in een poging hen af te leiden van het revolutionaire pad. Net als bij Venezuela zijn twee van de factoren die directe Amerikaanse militaire interventie extreem moeilijk maken de fysieke geografie en logistiek van Bolivia.
Hoewel de VS vazalstaten in de regio heeft, heeft geen van hen aangegeven dat ze bereid zouden zijn hun gebieden te gebruiken als verzamelplaatsen voor een Amerikaanse invasie. In het geval van Venezuela is de beschikbaarheid van bijna 2 miljoen goed opgeleide en ideologisch toegewijde militaire reservisten een andere factor.
Wat Bolivia betreft, hebben de Amerikanen dus geen andere strategie dan terrorisme op laag niveau te sponsoren, bepaald door binnenlandse reactionaire elementen, waarnaar de westerse media verwijzen als ‘maatschappelijke organisaties’. Dit wordt echter gecombineerd met quasi-legale methoden , voor zover het doel van het terrorisme is het voorkomen van het tellen van stemmen en de certificering van verkiezingsresultaten. Deze combinatie van legale en illegale methoden in de synthese is altijd een kenmerk geweest van fascistische bewegingen wereldwijd, die helemaal teruggaan tot de jaren 1930 – ze gebruiken geweld om de macht te grijpen, maar proberen daarbij altijd een legaal fineer op te bouwen. Als een methodologie is de “quasi-legale staatsgreep” een historisch bepalend kenmerk van het fascisme.
Deze poging om de resultaten van de verkiezingen ongeldig te maken, wordt uitgevoerd in coördinatie met een internationale component, die vervolgens aandringt op een andere verkiezing of weigert het verkiezingsresultaat te erkennen. De door de VS gecontroleerde organisatie van Amerikaanse staten, met hoofdkantoor in Washington DC, heeft verklaard dat er een run-off moet zijn als de winstmarge van Morales in de eerste ronde van de verkiezingen niet meer dan 10% van de stemmen was. Op soortgelijke wijze stemde de OAS met betrekking tot Venezuela in april om de door Juan Guaidó gekozen “ambassadeur” te erkennen als de officiële vertegenwoordiger van Venezuela bij de organisatie.
Op basis daarvan zouden we niet zo verrast moeten zijn als de Verenigde Staten en hun bondgenoten en klanten ervoor kiezen om willekeurig te verklaren dat ze de verslagen tegenstander van Morales, Carlos Mesa, als president erkennen. Mesa’s partij (het zogenaamde “Revolutionaire Linker Front”) was tientallen jaren geleden uitverkocht aan de landeigen klasse van Bolivia, en hij heeft verschillende jaren maanlicht doorgebracht in denktanks in Washington DC. Hij is de jongen van Uncle Sam in La Paz. De niet-naleving door de Boliviaanse regering van deze internationale quasi-legale dictaten zou dan worden gebruikt als een voorwendsel voor economisch terrorisme en het opleggen van economische sancties.
topfoto: epa07945999 Evo Morales, president van Bolivia, spreekt tijdens een persconferentie in La Paz, Bolivia, 24 oktober 2019.