Venezuela |
mei 2020
Bron: Atilio Boron, anlyse, 
Venesol 5 mei (Sp.), 
vertaling: cubanismo, 8 mei 2020 (Nl) ~~~

De verijdelde inval van een groep huurlingen die probeerde te landen op de kust van Macuto, in de staat La Guaira, is het zoveelste bewijs dat de Verenigde Staten een “schurkenstaat” is, dat wil zeggen een land dat het internationale recht systematisch schendt en daarmee de wereldvrede in gevaar brengt.

De poging van afgelopen zondag in de vroege morgen bevestigt dat het Witte Huis volhardt in zijn criminele houding om de blokkade te handhaven en met alle middelen te proberen de regeringen van Cuba, Venezuela en Nicaragua omver te werpen. En het volhardt in die houding terwijl een pandemie in zijn land een ramp veroorzaakt (69.000 doden en meer dan 30 miljoen werklozen). Ongehinderd door de chaos heeft Trump tijd om een bende huurlingen opdracht te geven hun criminele “bod op een uitbestede invasie” te lanceren, zoals de New Yorkse bandiet officieel aankondigde.

Deze eerste aanval was een test van het reactievermogen van de FANB (Bolivariaanse Nationale Strijdkrachten), haar samenhang ten opzichte van indringers en haar mogelijke kwetsbaarheid voor de verleiding van de door Washington aan allerlei criminelen uitgeloofde 1 miljoen dollar. Vergis je niet: Wat er in Macuto gebeurde was geen op zichzelf staand incident, maar eerder het resultaat van een zorgvuldig uitgedacht plan met als doel, in de koortsachtige hallucinatie van de bedenkers, president Nicolas Maduro te ontvoeren of te doden en de langverwachte en ongrijpbare “regimeverandering” te realiseren. In feite werd de dag na het eerste incident in Macuto een nieuwe groep huurlingen onderschept en overmeesterd door volksmilities in Chuao, in de kustregio van de staat Aragua.

Het lijdt geen twijfel dat de omvang van deze operatie onvergelijkbaar kleiner was dan die van een groep contrarevolutionaire Cubanen die op 15 april 1961 in Playa Giron landden. Bij die gelegenheid werden zo’n 1.400 man gemobiliseerd, meer dan een dozijn transportvliegtuigen en bommenwerpers, talrijke schepen, tanks en een indrukwekkende bewapening. De snelle reactie van de Cubaanse Revolutionaire Strijdkrachten weerhield de indringers ervan hun eerste strategische doelstelling te bereiken, een opmaat naar ambitieuzere doelstellingen: een “bevrijde zone” creëren waar een voorlopige regering zou worden geïnstalleerd, die onmiddellijke erkenning zou krijgen van het Witte Huis en de Organisatie van Amerikaanse Staten, en die de media en de onderdanige politici van het imperium in staat zou stellen druk uit te oefenen op andere regeringen om een nieuwe Cubaanse regering te erkennen en een wereldwijde campagne te lanceren om de goedkeuring van de “internationale gemeenschap” voor dit manoeuvre te verkrijgen.

De Macuto-zaak had een andere dimensie, maar we mogen niet in de fout gaan te denken dat dit het hele plan was. In feite bewijst de inval van de volgende dag op Chuao wat we hebben gezegd. Deze twee operaties zijn “testballonnen”, bedoeld om de snelheid en de reactiekracht van het Chavisme te meten, evenals afleidingsmanoeuvres die bedoeld zijn om eventuele invallen van huurlingencontingenten te vergemakkelijken
(Het zijn “militaire privéondernemers” volgens de Amerikaanse wet, zoals Academi (voorheen Blackwater) en Triple Canopy, die over duizenden mensen beschikken – en die regelmatig door de CIA en het ministerie van Buitenlandse Zaken worden ingehuurd, om uit te voeren wat eufemistisch “speciale operaties” wordt genoemd. )

Bijvoorbeeld door micro-operaties te organiseren aan de lange Atlantische en Caribische kust van Venezuela of langs de lange grens (2.219 km) tussen Colombia en Venezuela, die veel moeilijk te detecteren illegale toegangsroutes biedt. Natuurlijk zal de narcoregering van Iván Duque in Colombia alles doen wat Trump vraagt, want hij weet dat, als hij niet gehoorzaamt, hij en zijn politieke baas, Álvaro Uribe Vélez, hun dagen kunnen beëindigen in een zwaarbeveiligde gevangenis, zoals de voormalige president van Panama, Manuel Antonio Noriega.

Aan de andere kant mogen we niet vergeten dat de vierde Amerikaanse vloot al wekenlang patrouilleert in de Caribische Zee onder het voorwendsel van de ontmanteling van de drugshandelsnetwerken, terwijl de DEA-rapporten aangeven dat 93% van de cocaïne die het land binnenkomt, afkomstig is uit Colombia en langs de Stille Oceaan komt. Deze grote marine-inzet was bedoeld om logistieke ondersteuning te bieden, en mogelijk ook troepen en uitrusting, aan de operaties die de afgelopen uren zijn verijdeld. De situatie is dus buitengewoon ernstig en de onderschatting in de pers is het beste bewijs dat men de Bolivariaanse regering het gevaar wil laten minimaliseren, zodat ze haar waakzaamheid zou verminderen en denken dat het ergste voorbij is. Een dergelijke houding onderschat het leiderschap van Nicolás Maduro en het patriottisme van de Venezolaanse mannen en vrouwen die, als de aanval plaatsvindt, een vreselijke nederlaag zullen toebrengen aan de indringers. Het zou een goed idee zijn als iemand de domme Trump zou vertellen wat er de Verenigde Staten is overkomen in Playa Girón en in Vietnam.

De hielenlikkers van het imperium zeggen dat de agressie tegen Venezuela de goedkeuring, of in ieder geval de instemming van de “internationale gemeenschap” heeft. Maar het blijkt dat deze gemeenschap niet bestaat en misleidend bedoeld is. Zo werd het beschreven door een Amerikaanse expert, Samuel P. Huntington, een conservatief die niet erg positief staat tegenover de “houdingen” en propagandaplannen van rechts. Hij schrijft dat “Amerikaanse leiders voortdurend beweren namens de internationale gemeenschap te spreken. Maar wie heb je in gedachten? China, Rusland, India, Pakistan, Iran, de Arabische wereld, Latijns-Amerika, Frankrijk… Zou het kunnen dat sommige van deze landen of regio’s de Verenigde Staten zien als de stem van een gemeenschap waarvan ze integraal deel uitmaken? De gemeenschap in wiens naam de Verenigde Staten spreken omvat hoogstens haar Angelsaksische neven (Verenigd Koninkrijk, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland)… Duitsland en enkele kleine Europese democratieën… Israël over kwesties in het Midden-Oosten en Japan. Het zijn belangrijke staten, maar ze zijn verre van de “wereldwijde internationale gemeenschap” . (voetnoot-1, red.)

Desondanks blijven Trump en zijn handlangers van de Fundación Libertad zeggen dat bijvoorbeeld Juan Guaidó of de blokkade van Cuba en Venezuela door “de internationale gemeenschap” worden gesteund. Of Latijns-Amerikaanse regeringen die prioriteit geven aan de gezondheid van hun bevolking in plaats van de vrije werking van de markten te garanderen ervan beschuldigen dat ze “populistisch”, “autoritair” of schenders van de scheiding der machten zijn, wat volgens Mario Vargas Llosa en zijn troep van ondoorgrondelijke politici, te beginnen met Álvaro Uribe Vélez, José María Aznar en Mauricio Macri, de aspiraties van de “internationale gemeenschap” weerspiegelt. Ze liegen bewust, en ze zouden zich de wijze zin van Abraham Lincoln moeten herinneren, voordat ze uit hun droom worden wakker geschud, toen hij zei: “Je kan iedereen een tijdje bedriegen. Je kan sommige mensen de hele tijd bedriegen. Maar je kan niet de hele tijd iedereen bedriegen” .

In het licht van dit offensief van Washington moeten we in de eerste plaats de gelederen sluiten om de Bolivariaanse regering te verdedigen. De inmenging van de Verenigde Staten en hun Colombiaanse pion in de binnenlandse aangelegenheden van Venezuela is absoluut onaanvaardbaar en moet krachtig worden veroordeeld. Het is een categorische verplichting, met Kantiaanse wortels, die essentieel is om te voorkomen dat het internationale systeem een oncontroleerbare spiraal van chaos, geweld en dood ontketent.

Ten tweede zal elke eclectische houding of die een beroep doet op denkbeeldige neutraliteit ook onaanvaardbaar zijn, vooral in tijden van een universele pandemie. En als sommige leiders het doelwit missen omdat ze toegeven aan de dwang van het Witte Huis of vanwege hun eigen ideologische zwakheden, moeten ze weten dat de afkeer van het volk voor dergelijk gedrag vroeg of laat kan leiden tot de ineenstorting van hun regeringen.

Derde en laatste punt: We moeten meer inzetten op de internetcoördinatiesystemen, die we vanwege de quarantaine hebben moeten gebruiken, om een grote continentale opiniebeweging te vormen die het Amerikaanse offensief tegen de Bolivariaanse regering en natuurlijk tegen Cuba, Nicaragua en Iran afwijst. En we zouden daaraan willen toevoegen, tegen het beleid van economische sancties tegen Rusland en China en de “extra-territorialiteit” van de Amerikaanse wetten die de toch al gevaarlijke spanningen in het internationale systeem nog verergeren.

We hebben geleerd dat we, zelfs als we elkaar fysiek niet kunnen ontmoeten, virtueel kunnen vergaderen, en dat we initiatieven voor zelfverdediging kunnen bevorderen die voorkomen dat het kapitaal de verwoestingen van de pandemie gebruikt om zijn overheersing over de volkeren op een nog autoritairder manier weer op te bouwen. Dit “digitale associativisme” kan en moet een belangrijke bijdrage leveren aan de internationale coördinatie van de anti-imperialistische strijd en een ideaal instrument zijn om de leugens en de manipulatie van de media waarvan wij het voorwerp zijn, te bestrijden.

Bron: venesol