Colombia |
aug 2022
Bron: Gustavo Petro. 
Volledige inaugurele rede 2022-08-07 ~~~

Om hier te komen, is ongetwijfeld een levenslange reis nodig. Het immense leven dat men nooit alleen reist. Het is mijn moeder, Clara. Zonder haar zou er op dit moment niets in mijn hoofd zitten. Het is mijn vader Gustavo, een man uit het Caribisch gebied, en Het zijn mijn broers en zussen Adriana en Juan, die het met mij uithouden. Het zijn mijn kinderen, Nicolás Petro, Nicolás Alcocer, Andrea en Andrés, Sofá en Antonella, mijn kleintjes, die opbloeien in hart en ziel. Het is Veronica Alcocer, die me vergezelde, die me nageslacht gaf, het leven zelf. Liefde heeft alles mogelijk gemaakt. Zij is hier niet alleen om mij te vergezellen, maar ook om de vrouwen van Colombia te begeleiden in hun pogingen om vooruit te komen, om te creëren, om te strijden, om te zijn. Het overwinnen van geweld binnen en buiten het gezin, het opbouwen van een politiek van liefde.

Hier, zoals in de reis van mijn bestaan, zijn de mensen. Hier zijn de nederige handen van de arbeiders, hier zijn de boerinnen en de straatvegers. Hier zijn de harten van de arbeiders, de illusies van hen die lijden, hier zijn de werkende vrouwen die mij omhelsden toen ik viel, toen ik mij zwak voelde, de liefde van de mensen, de mensen die lijden en uitgesloten zijn, is wat mij hier houdt om mij te verenigen en een natie op te bouwen. Zo eindigt Honderd jaar eenzaamheid van onze geliefde Gabriel García Márquez. “Alles wat daarin geschreven stond, was voor eeuwig en altijd onherhaalbaar, want de regels die tot honderd jaar eenzaamheid veroordeeld waren, hadden op aarde geen tweede kans”.

Wij Colombianen zijn in onze geschiedenis vele malen geconfronteerd met de veroordeling van het onmogelijke, met het gebrek aan mogelijkheden, met het klinkende NEE. Ik wil tegen alle Colombianen die naar mij luisteren hier op Plaza Bolivar, in de omgeving, in heel Colombia en daarbuiten, zeggen dat vandaag onze tweede kans begint. We hebben het verdiend. Ze hebben het verdiend. Uw inspanningen hebben vruchten afgeworpen en zullen vruchten afwerpen.

Het is tijd voor verandering. Onze toekomst is niet geschreven. De pen is van ons en we kunnen hem samen schrijven, in vrede en eenheid. Vandaag begint het Colombia van mogelijkheden.

Wij zijn hier tegen alle verwachtingen in, tegen een geschiedenis die zei dat wij nooit zouden regeren, tegen degenen die dat altijd deden, tegen degenen die de macht niet wilden loslaten. Maar we hebben het gedaan. We hebben het onmogelijke mogelijk gemaakt. Met hard werken, met reizen en luisteren, met ideeën, met liefde, met inspanning. Vanaf vandaag werken we eraan om meer onmogelijke dingen mogelijk te maken in Colombia.

Als we konden, konden we. Moge vrede mogelijk zijn. We moeten voor eens en voor altijd een einde maken aan zes decennia van geweld en gewapende conflicten. Het kan gedaan worden.

Wij zullen het vredesakkoord nakomen, wij zullen de aanbevelingen van het verslag van de Waarheidscommissie tot op de letter volgen en wij zullen ons onvermoeibaar inzetten om vrede en rust te brengen in elke uithoek van Colombia. Dit is de regering van het leven, van de vrede, en het zal als zodanig herinnerd worden. Vrede is mogelijk als wij in alle regio’s van Colombia een sociale dialoog op gang brengen, om elkaar te midden van de verschillen te ontmoeten, om ons uit te spreken en gehoord te worden, om via de rede te zoeken naar gemeenschappelijke manieren om samen te leven.

Het is de samenleving als geheel die een dialoog moet aangaan over hoe we elkaar niet mogen doden en hoe we vooruit kunnen komen. In de bindende regionale dialogen doen wij een beroep op alle ongewapende mensen om wegen te vinden om in het gebied samen te leven. Welke conflicten er ook zijn, het gaat er juist om ze met woorden duidelijk te maken en met rede naar oplossingen te zoeken.

Ik stel meer democratie voor, meer inspraak om een einde te maken aan het geweld. Maar wij roepen ook alle gewapende groepen op om de wapens neer te leggen en het verleden te vergeten. Het aanvaarden van legale voordelen in ruil voor vrede, voor de definitieve afschaffing van geweld, voor het bezit van een bloeiende maar legale economie die een einde maakt aan de achterstand van de regio’s.

Om vrede in Colombia mogelijk te maken, hebben we dialoog nodig, veel dialoog, om elkaar te begrijpen, om te zoeken naar gemeenschappelijke manieren om verandering tot stand te brengen. Natuurlijk is vrede mogelijk als bijvoorbeeld het beleid tegen drugs, dat als oorlog wordt gezien, wordt vervangen door een beleid van krachtige preventie van drugsgebruik in ontwikkelde samenlevingen.

Het is tijd voor een nieuwe internationale overeenkomst waarin wordt erkend dat de oorlog tegen drugs heeft gefaald, dat in die 40 jaar een miljoen Latijns-Amerikanen zijn vermoord en dat elk jaar 70.000 Noord-Amerikanen sterven aan een overdosis. Dat de oorlog tegen drugs de maffia heeft versterkt en de staten heeft verzwakt. Dat de oorlog tegen drugs de staten misdaden heeft laten begaan en de horizon van de democratie heeft verduisterd.

Gaan we wachten tot er weer een miljoen Latijns-Amerikanen worden vermoord en het aantal sterfgevallen door overdosis in de Verenigde Staten stijgt tot 200.000 per jaar? Of zullen we mislukkingen inruilen voor successen die Colombia en Latijns-Amerika in staat stellen in vrede te leven. Deze gelijkheid is mogelijk.

Tien procent van de Colombiaanse bevolking heeft 70 procent van de rijkdom. Dit is zinloos en immoreel. We moeten ongelijkheid en armoede niet naturaliseren. We mogen niet de andere kant opkijken, we mogen niet medeplichtig worden. Met wilskracht, een herverdelend beleid en een programma van rechtvaardigheid zullen wij van Colombia een land maken met meer gelijkheid en meer kansen voor iedereen. Gelijkheid is mogelijk als wij in staat zijn welvaart voor iedereen te creëren en deze eerlijker te verdelen. Daarom stellen wij een economie voor die gebaseerd is op productie, werk en kennis. En daarom stellen wij een belastinghervorming voor die billijkheid creëert.
Een deel van de rijkdom van degenen die het meest hebben en het meest verdienen gebruiken om de deuren van het onderwijs te openen voor alle kinderen en jongeren mag niet worden gezien als een straf of een opoffering. Het is eenvoudigweg de solidariteitsbetaling die een gelukkig mens doet aan een samenleving die zijn geluk mogelijk maakt en garandeert. Als wij in staat zijn een deel van de gegenereerde rijkdom door te geven aan ondervoede kinderen, gewoon door belasting te betalen, zullen wij rechtvaardiger en vreedzamer zijn. Het is niet alleen een kwestie van liefdadigheid, maar van menselijke solidariteit.

Solidariteit heeft de mens in staat gesteld te overleven en de grootste culturele en beschavingsprestaties te verwezenlijken. Wij hebben ons als mensheid ontwikkeld, niet door met elkaar te wedijveren, maar door elkaar te helpen. Dat is de reden waarom we op deze planeet leven. Wij zullen gelijk zijn wanneer zij die meer hebben, wanneer zij hun belastingen betalen, dit doen met vreugde en trots, wetende dat zij hun medemensen, de kinderen, de baby’s, de jongeren, de vrouwen, helpen om gezond op te groeien, om na te denken, om te leven met de overvloed van voeding en de opvoeding van de hersenen en de ziel.

Solidariteit zit in de belastingen die worden betaald door degenen die het zich kunnen veroorloven en in de overheidsuitgaven die ten goede komen aan degenen die het nodig hebben voor hun kindertijd, jeugd en ouderdom. Daarom hebben wij een belastinghervorming, een hervorming van de gezondheidszorg en de pensioenen, een hervorming van de arbeidsovereenkomsten en een hervorming van het onderwijs voorgesteld. Daarom hebben wij in de begroting prioriteit gegeven aan infrastructuur op het gebied van onderwijs, gezondheidszorg, drinkwater, irrigatiegebieden en lokale wegen.

Belastingen zullen niet confiscatoir zijn, maar gewoon billijk, in een land dat de enorme sociale ongelijkheid waarin wij leven als een aberratie moet erkennen, in een staat die de transparantie van de uitgaven moet beschermen, en in een samenleving die het verdient in vrede te leven.

Een kennismaatschappij zijn, d.w.z. een maatschappij waarin alle leden het hoogste niveau van onderwijs en cultuur hebben, is geen utopie; naties die decennia geleden armer waren dan wij, zijn vandaag kennismaatschappijen alleen omdat zij decennia lang en met voorrang in openbaar onderwijs hebben geïnvesteerd. Het is tijd om de schuld van ons openbaar onderwijs af te lossen, zodat het iedereen bereikt en van hoge kwaliteit is.

Het is tijd om te beseffen dat de honger oprukt. Het is wereldwijd in opmars omdat het begrip voedselzekerheid dat uitsluitend op de internationale handel is gebaseerd, in elkaar is gestort. Internationale handel is op zichzelf noch positief noch negatief, maar als hij niet intelligent en planmatig wordt beheerd, kan hij economieën en levens verwoesten.

De wereld leert vandaag hoe belangrijk voedselsoevereiniteit is. Voedselsoevereiniteit is de garantie dat elke samenleving haar essentiële voedingsstoffen kan consumeren. Colombia is een land dat voedselsoevereiniteit moet en kan genieten om nul honger te bereiken. Een missie van de staat waaraan de gehele particuliere sector bereid is deel te nemen, moet zorgen voor gezonde voeding van de gehele Colombiaanse samenleving en exportoverschotten genereren.

In het land waar de mensen maïs ontdekten, moeten we weer maïs verbouwen. De staat moet zorgen voor irrigatie, krediet, technieken, verbeterd zaaigoed en bescherming, de boerenbevolking en de particuliere sector kunnen het werk doen en de dagelijkse inzet leveren om ervoor te zorgen dat onze velden weer het voedsel produceren dat onze mensen nodig hebben.

Wij zullen opnieuw irrigatiegebieden aanleggen met het leger en boerderijen en plattelandswegen met de soldaten van het vaderland. Het leger, de maatschappij en de productie kunnen zich verenigen in een nieuwe, onverwoestbare sociale ethiek. Helikopters en vliegtuigen, fregatten, zijn niet alleen om te bombarderen en te schieten, maar ook om de eerste infrastructuur aan te leggen voor de gezondheidszorg van het Colombiaanse volk. Alleen als we produceren, zullen we als samenleving rijk en welvarend zijn.

De rijkdom zit in het werk, en het werk is steeds meer het werk van de intelligentsia. Daarom zullen vanaf vandaag alle activa van de SAE de basis worden van een nieuwe produktie-economie die wordt beheerd door boerenorganisaties, door stadscoöperaties van produktieve jongeren en door volksvrouwenverenigingen. Gendergelijkheid mogelijk maken.

Wij kunnen niet langer toestaan dat vrouwen minder kansen op de arbeidsmarkt hebben en minder verdienen dan mannen, dat zij drie of vier keer zoveel uren aan zorgtaken besteden, dat zij minder vertegenwoordigd zijn in onze instellingen. Het is tijd om al deze ongelijkheden aan te pakken en de weegschaal in evenwicht te brengen.

De groene toekomst moet mogelijk zijn. Klimaatverandering is een realiteit. En het is dringend. Dat is niet wat links of rechts zegt, dat is wat de wetenschap zegt. Wij moeten en kunnen een model vinden dat economisch, sociaal en ecologisch duurzaam is. Er zal alleen een toekomst zijn als wij ons leven en de wereldeconomie in harmonie brengen met de natuur.

De wetenschap heeft bekendgemaakt dat de menselijke soort binnen een eeuw of twee zou kunnen uitsterven als gevolg van de gezondheidseffecten van de klimaatcrisis. Het Covid-virus heeft de hele mensheid een echte en levende waarschuwing gegeven voor deze mogelijkheid. De wetenschap lijkt zich niet te vergissen. Daarom roepen wij in Colombia de wereld op tot actie, niet tot hypocrisie. We zijn klaar om over te schakelen op een economie zonder kolen en olie, maar we doen weinig om de mensheid te helpen.

Het zijn niet wij die broeikasgassen uitstoten. Het zijn de rijken van de wereld die dit doen en de mensheid dichter bij uitsterven brengen, maar wij hebben na de oceanen de grootste spons om deze gassen te absorberen: het Amazone regenwoud. Een van de pijlers van het klimaatevenwicht en het leven op onze planeet is het Amazone regenwoud. Zullen we toestaan dat het regenwoud vernietigd wordt tot het punt waarop er geen weg terug meer is in het uitroeien van de mensheid? Of zullen we het redden omdat de mensheid zelf op deze aarde wil blijven leven?

Waar is het wereldfonds om het Amazone regenwoud te redden? Toespraken zullen het niet redden. Wij kunnen de hele bevolking die vandaag in het Colombiaanse Amazonegebied leeft, omvormen tot een bevolking die zich om het regenwoud bekommert, maar wij hebben de middelen van de wereld nodig om dat te doen.

Als het zo moeilijk is om het geld te krijgen dat koolstofheffingen en klimaatfondsen zouden moeten opleveren om zoiets essentieels te redden, dan stel ik de mensheid voor om buitenlandse schuld in te ruilen voor binnenlandse uitgaven om onze oerwouden, bossen en wetlands te redden en te herstellen. Verminder de buitenlandse schuld en we zullen het overschot besteden om mensenlevens te redden. Als het IMF schulden helpt inruilen voor concrete actie tegen de klimaatcrisis, krijgen we een bloeiende nieuwe economie en een nieuw leven voor de mensheid. Niet meer “het kan niet” en “het is altijd al gedaan”.

Vandaag begint het Colombia van mogelijkheden. Vandaag begint onze tweede kans. Vanaf vandaag ben ik de president van heel Colombia en van alle Colombianen. Het is mijn plicht en mijn wens. Colombia is niet alleen Bogotá. De regering van de verandering zal gedecentraliseerd zijn. Ik beloof u dat wij in het hele land aanwezig zullen zijn en zullen werken, van Leticia tot Punta Gallinas, van Cabo Manglares tot Isla San José. De afwezigheid van de staat in vele delen van het land is zeer pijnlijk. Nu niet meer. Ik zal ervoor ijveren dat de toekomst niet afhangt van de plaats waar men geboren is en dat de staat in elke uithoek van Colombia aanwezig is.

Ik ben dankbaar voor de aanwezigheid van presidenten, staatshoofden en andere vertegenwoordigers van de broederlijke volkeren van Latijns-Amerika en de wereld. In een tijd waarin we zien dat zusterlanden elkaar bombarderen, zijn hier, in het hart van Colombia, in het hart van Latijns-Amerika, een dozijn presidenten uit de regio aanwezig, met ideologische diversiteit en verschillende achtergronden, maar allen verenigd in deze ware viering van de democratie. Het is tijd om de blokken, groepen en ideologische verschillen achter ons te laten en samen te werken.

We moeten eens en voor altijd begrijpen dat er veel meer is dat ons bindt dan dat ons scheidt. En dat we samen sterker zijn. Laten we de eenheid verwezenlijken waar onze helden als Bolívar, San Martín, Artigas, Sucre en O’Higgins van droomden. Dit is geen utopie of romantiek. Het is het pad dat ons sterk maakt in deze complexe wereld. Vandaag, meer dan ooit, moeten we verenigd en samen zijn. Zoals Simón Bolivar ooit zei: “Eenheid moet ons redden, net zoals verdeeldheid ons zal vernietigen als zij tussen ons komt”.

Maar de Latijns-Amerikaanse eenheid mag geen retoriek zijn, niet meer dan een discours. Wij hebben zojuist misschien wel de ergste covidepandemie meegemaakt, en Latijns-Amerika was niet in staat zich te verenigen, te coördineren om de goedkoopste vaccins te kopen, het werd ingezet met praktisch geen onderhandelingscapaciteit, verspreid over zijn regeringen. Krijgen we een Latijns Amerika dat niet in staat is wetenschappelijk onderzoek te doen? Een Latijns-Amerika dat niet in staat is zijn gezondheidsdiensten te coördineren, dat niet in staat is de aankoop van medicijnen op een uniforme manier te coördineren?

Latijns-Amerika is verenigd in enkele instellingen, maar niet in concrete projecten. Hebben wij de interconnectie van al onze elektriciteitsnetten tot stand gebracht? Is er een elektriciteitsnet dat heel Amerika dekt? Hebben we schone energiebronnen bereikt? Is het niet tijd om de openbare aardoliemaatschappijen en onze elektriciteitstransportbedrijven aan te moedigen om het Latijns-Amerikaanse bedrijfs- en financieel instrument te creëren dat investeringen in de productie van schone energie en in de transmissie van deze energie op continentaal niveau zal bevorderen?

Colombia zal op internationaal niveau ijveren voor zo ambitieus mogelijke akkoorden om de klimaatverandering te beperken en de wereldvrede te beschermen. Wij zijn niet voor oorlog. Wij zijn met het leven. Wij zullen streven naar grotere allianties met Afrika, waar wij vandaan komen, wij zullen streven naar een alliantie van Afro-volkeren op het Amerikaanse continent, wij zullen ernaar streven van San Andrés een gezondheids-, cultureel en educatief centrum voor de Antillen te maken; van daaruit zullen alle ambassadeurs van Colombia voor de Antillen komen. Op de weg naar de nieuwe koolstofarme economieën zullen wij een bondgenootschap met de Arabische wereld zoeken. Wij zullen trachten ons Buenaventura en ons Tumaco samen te brengen met het rijke en productieve Oost-Azië.

Ons volkslied, dat een van de mooiste ter wereld is, zegt “Voel of lijd”. Colombia heeft eeuwen van lijden achter zich. Een moeder die haar kind niet kan voeden lijdt. Een jongere die emigreert omdat hij geen kansen vindt, lijdt. Een grootmoeder of grootvader die geen fatsoenlijk pensioen heeft, lijdt. Het Colombia waar we van dromen, het Colombia dat we willen, het Colombia dat we verdienen, is het Colombia dat we willen voelen. Het Colombia dat vibreert, dat streeft, dat verlangt en werkt voor vrede. Zij willen een welvarend land met gelijke kansen, ongeacht waar zij geboren zijn, ongeacht de achternaam van hun ouders of de kleur van hun huid. Dat is het Colombia dat wij willen voelen en waarvoor wij ons tot de laatste dag van onze zittingsperiode zullen inzetten.

In deze eerste toespraak als president van Colombia, ten overstaan van het Parlement en ten overstaan van mijn volk, zou ik mijn tien regeringsgeboden en mijn verbintenissen willen uiteenzetten.

  1. Ik zal werken aan een ware en definitieve vrede. Zoals niemand anders, zoals nooit tevoren. Wij zullen het vredesakkoord nakomen en de aanbevelingen van het verslag van de Waarheidscommissie opvolgen. De “regering van het leven” is de “regering van de vrede”. Vrede is de zin van mijn leven, het is de hoop van Colombia. We kunnen de Colombiaanse samenleving niet in de steek laten. De doden verdienen het. De levenden hebben het nodig. Leven moet de basis van vrede zijn. Een rechtvaardig en veilig leven. Een smakelijk leven, een gelukkig leven, zodat geluk en vooruitgang onze identiteit zijn.
  2. Ik zal zorg dragen voor onze grootvaders en grootmoeders, voor onze kinderen, voor mensen met een handicap, voor mensen die door de geschiedenis of de samenleving gemarginaliseerd zijn. Wij zullen een “beleid van zorg” voeren, zodat NIEMAND wordt achtergelaten. Wij zijn een zorgzame samenleving die zorgt voor anderen. Uw regering zou dat ook moeten zijn. Wij zullen beleid maken dat gevoelig is voor het lijden en de pijn van anderen, met instrumenten en oplossingen die gelijkheid tot stand brengen.
  3. Ik zal regeren met en voor de vrouwen van Colombia. Vandaag begint een regering van gelijkheid met een ministerie van gelijkheid – eindelijk! Samen met onze vice-voorzitter en minister Francia Márquez zullen wij ervoor zorgen dat het geslacht niet bepalend is voor hoeveel je verdient of hoe je leeft. Wij willen echte gelijkheid en veiligheid, zodat Colombiaanse vrouwen in vrede kunnen leven en niet hoeven te vrezen voor hun leven.
  4. Ik zal met iedereen een dialoog voeren, zonder uitzonderingen of uitsluitingen. Dit wordt een open deur regering voor iedereen die wil praten over de problemen van Colombia. Wat zijn of haar naam ook is, waar hij of zij ook vandaan komt. Het belangrijkste is niet waar we vandaan komen, maar waar we naartoe gaan.

5 Wij zijn verenigd door de wil voor de toekomst, niet door de last van het verleden. Wij zullen een grote nationale overeenkomst sluiten die de weg voor Colombia in de komende jaren zal uitstippelen. Dialoog zal mijn methode zijn, afspraken mijn doel.

  1. Ik zal naar de Colombianen luisteren, zoals ik al die jaren heb gedaan. Wij regeren NIET van een afstand, ver van de mensen en los van hun realiteit. Integendeel, u regeert door te luisteren. Wij zullen mechanismen en dynamieken ontwikkelen zodat alle Colombianen zich in deze regering gehoord voelen. Ik wil niet opgesloten zitten achter de gordijnen van de bureaucratie. Ik zal dicht bij de problemen zijn. Ik zal naast en met Colombianen uit alle delen van het land meelopen. Alleen zij die dichtbij zijn kunnen het begrijpen en zich in de schoenen van anderen verplaatsen.

7 Ik zal Colombianen beschermen tegen geweld en me ervoor inzetten dat gezinnen zich veilig en geborgen voelen. We zullen dit doen met een alomvattende veiligheidsstrategie. Colombia heeft behoefte aan een strategie die zich uitstrekt van preventieprogramma’s tot de vervolging van criminele structuren en de modernisering van de veiligheidstroepen. De geredde levens zijn onze belangrijkste indicator van succes. Misdaad wordt op vele manieren bestreden. Ze zijn allemaal essentieel.
Ik wil Colombiaanse gezinnen beschermen tegen dagelijkse en alledaagse onveiligheid: of het nu gaat om geweld van mannen of om het even welk ander geweld.

  1. Ik zal de corruptie met harde hand en zonder genade bestrijden. Een regering van “zero tolerance”. Wij zullen de gestolen voorwerpen terughalen, wij zullen waakzaam zijn zodat dit soort dingen niet meer gebeurt, en wij zullen het systeem zo omvormen dat dit soort praktijken niet meer voorkomt. Geen familie, geen vrienden, geen collega’s, geen werknemers… niemand is uitgesloten van de last van de wet, van de inzet tegen corruptie en van mijn vastberadenheid om die te bestrijden.
  2. Ik zal onze bodem en ondergrond, onze zeeën en rivieren beschermen. Onze lucht en onze hemel. Onze landschappen vormen ons en vervullen ons met trots. En daarom zal ik niet toestaan dat de hebzucht van enkelen onze biodiversiteit in gevaar brengt. Wij zullen strijden tegen de ongecontroleerde ontbossing van onze bossen en de ontwikkeling van hernieuwbare energie bevorderen. Colombia zal een wereldmacht van leven zijn. De aarde is het “gemeenschappelijk huis” van de mens. En Colombia, met zijn enorme natuurlijke rijkdom, zal deze strijd voor het leven op de planeet leiden.
  3. Ik zal de nationale industrie, de nationale economie en het platteland van Colombia ontwikkelen. Zonder onderscheid of voorkeur. Wij zullen allen die hard werken voor Colombia begeleiden en steunen: de boer die bij dageraad opstaat, de ambachtsman die onze cultuur levend houdt, de ondernemer die werk schept. We hebben ze allemaal nodig om te groeien en de rijkdom te herverdelen. Wetenschap, cultuur en kennis zijn de brandstof van de 21e eeuw. Laten we de maatschappij van kennis en technologie ontwikkelen.
  4. Ik zal onze grondwet handhaven. Artikel 1 bepaalt dat “Colombia een sociale rechtsstaat is, georganiseerd in de vorm van een unitaire, gedecentraliseerde republiek, met autonomie voor haar territoriale eenheden, democratisch, participerend en pluralistisch, gebaseerd op respect voor de menselijke waardigheid, op de arbeid en solidariteit van de mensen die er deel van uitmaken, en op het primaat van het algemeen belang”.
    Wij zullen ook een nieuw juridisch kader ontwikkelen om onze ontwikkeling duurzaam, rechtvaardig en billijk te maken. De wet, zoals Paolo Flores d’Arcais zegt, is de macht van hen die geen macht hebben. Wij hebben betere wetten nodig, nieuwe wetten in dienst van de grote meerderheden en om de handhaving ervan te verzekeren. Ik heb er het volste vertrouwen in dat de debatten in onze wetgevende vergaderingen vruchtbaar zullen zijn en resultaten zullen opleveren voor de Colombiaanse samenleving.

Er is veel te doen en ik heb het volste vertrouwen in onze vertegenwoordigers. En tenslotte, zal ik Colombia verenigen. We zullen ons allemaal verenigen, ons geliefde Colombia. We moeten de verdeeldheid overwinnen waarmee we als volk te maken hebben. Ik wil geen twee landen, net zo min als ik twee samenlevingen wil. Ik wil een sterk, rechtvaardig en verenigd Colombia. De uitdagingen waarvoor wij als natie staan, vereisen een periode van eenheid en fundamentele consensus. Dit is onze verantwoordelijkheid.

Ik besluit met wat een Arhuacameisje mij zei tijdens de bezitsceremonie van de voorouders die wij vrijdag in Sierra Nevada hielden: “Om het leven te harmoniseren, om de volkeren te verenigen, om de mensheid te genezen, om de pijn van mijn volk, van mijn volk hier, te voelen, zal deze boodschap van licht en waarheid zich verspreiden in jullie aderen, in jullie harten en worden tot daden van vergeving en verzoening van de wereld, maar eerst, in ons hart en in mijn hart, dank ik jullie. “

Deze tweede kans is voor hen en voor alle kinderen in Colombia.