Bron: jpmas 8 augustus 2022 ~~~
Monseigneur Álvarez, van het bisdom Matagalpa, vindt het moeilijk zich neer te leggen bij de rol van beheerder van de zielen, zoals de geloofsleer zou voorschrijven. Zijn passie voor reactionaire politiek en zijn extreemrechtse ideologie, drijven hem ertoe zich eerder als een oppositieleider dan als “een herder van de kudde” te profileren. Een kudde die bovendien steeds minder talrijk wordt, juist vanwege de obsessieve politisering van de Nicaraguaanse kerk, die leidt tot de verwijdering van een groot deel van de bevolking, die het, om hun christen-zijn te beleven, steeds prettiger vindt om zich tot de evangelische kerken te wenden in plaats van tot de kerk die belichaamd wordt door Álvarez en consorten.
Na het vertrek van monseigneur Báez, de pensionering van monseigneur Mata en monseigneur Brenes, overwoog Álvarez, die al bekend was omdat hij een leidende rol had gespeeld bij de organisatie van de couppoging van 2018 in Nicaragua, dat hij zich kandidaat kon stellen voor het leiderschap van de Nicaraguaanse bisschoppenconferentie.
Hij heeft kosten noch moeite gespaard, zowel vanaf de kansel als vanaf zijn TV-kanaal, om aan te zetten tot geweld en haat tegen de Sandinistische regering en haar aanhangers. Hij heeft dat gedaan met veel theater, een bespottelijke en circusachtige enscenering van een ziekelijk ego die het ambt van een eenvoudige bisschop als onbetekend beschouwt. De middelen waarover het bisdom beschikt, worden ter beschikking gesteld voor zijn politieke carrière met veel zelfverheerlijking en verwijzingen naar “de boodschappen van God”.
De poging om opnieuw van chaos te creëren kon door de autoriteiten niet worden genegeerd. Zijn voortdurende aansporingen tot haat en geweld, tot opstand en het aanwakkeren van chaos gaan in tegen de pacificatie van het land en de grote amnestie die eind 2018 werd uitgevaardigd.
De genomen regeringsmaatregelen zijn in overeenstemming met de wetten die door het Nicaraguaanse parlement zijn uitgevaardigd en met de regels die zijn vastgesteld voor het recht op radio-, televisie- of internetuitzendingen van informatie- en communicatiemedia, waarin precieze regels zijn vastgelegd die in acht moeten worden genomen voor communicatie- en omroepactiviteiten. Als deze regels en wetten herhaaldelijk worden overtreden en als de kansel en de microfoons van radiostations worden gebruikt om aan te zetten tot haat en opstand, kan niemand verwachten dat de wetshandhavingsinstanties werkeloos toezien.
De sluiting van zijn radiostation en de aanwezigheid van de politie aan de deuren van zijn kerk waren voor de coup plannende monseigneur aanleiding om een theatrale demonstratie te organiseren, waarbij hij in een dionysisch delirium verklaarde dat “de regering haar radio’s het zwijgen kan opleggen, maar niet de stem van God”, waarmee hij zichzelf, zijn radiostation en God in een onwaarschijnlijke drie-eenheid vereenzelvigde. Hij zei dat hij “vervolgd” werd door de politie, die zijn “privacy” aantastte.
Het verzoek van de EU aan de Nicaraguaanse regering (arrogant van toon en onoprecht van inhoud) om de couppleger met rust te laten, is een schande voor Brussel. Brussel moet begrijpen dat elk land, ongeacht zijn ligging, zijn eigen sociaal-politieke systeem opbouwt en zijn wet- en regelgeving daaraan aanpast, en dat geen andere wetboeken dan het strafrecht en het burgerlijk recht van toepassing zijn. Ook zonder uitzondering voor de priesters, aangezien hun lidmaatschap van het Vaticaan niet belet hun activiteiten te beoordelen. Zeker wanneer in strijd zijn met de normen en wetten van het land waar zij hun “pastorale zending” verrichten.
In het specifieke geval van Monseigneur Alvarez, is er niets “pastoraals” aan zijn activiteiten. Hij is een louche figuur die schuldig is aan het organiseren van de terreurbendes die Nicaragua in 2018 bijna vier maanden lang bloedig hebben geteisterd, die kerken heeft omgevormd tot wapendepots en veilige toevluchtsoorden voor de coupplegers, en die zich nog steeds probeert zich te reorganiseren om de leiding te nemen in een nieuwe couppoging. Tolerantie aanvaarden voor dit misbruik van het priesterschap is hetzelfde als vragen om niet te zien en niet te horen.
De kracht van de wet is de kracht van Sandinisme
Managua kan en zal de provocaties niet negeren. Geen enkele politieke overweging staat boven het respect voor de vrede die in juli 2018 zo moeizaam werd gewonnen, na drie maanden van gruwel en plunderingen, moorden op Sandinistische militanten en politieagenten, verkrachtingen en het levend verbrande mensen en de blokkade van een deel van het land, met zo’n 1,8 miljard dollar schade aan de economie.
Anderzijds, wanneer “het opportuniteitsgevoel” het wint van het rechtvaardigheidsgevoel, zijn er twee precieze houdingen aan te nemen: zich verschuilen achter een goedkoop “compromis” en tegelijk het in vraag stellen van het rechtssysteem door de opportunisten. Maar beide houdingen hebben niets te maken hebben met het Sandinisme, waarvan de kracht ook voortkomt uit het wettelijk gezag en de eerbiediging van de beginselen de democratie, alsook uit de bereikte sociaaleconomische resultaten.
Monseigneur Álvarez is verantwoordelijk voor de negatieve houding van de Europese Unie, evenals andere krachten op het internationale toneel.
De EU controleert de Europese televisie stations, blokkeert websites en plaatst journalisten onder toezicht stelt. Deze EU wil dan aan de andere kant van de oceaan over “persvrijheid” praten. De EU sloot zich ook aan bij de arrogante en domme uitspraken van de VS-ambassadeur in Managua.
In het Westen heerst de wijdverbreide overtuiging dat we ons nog in het begin van de 20e eeuw bevinden en dat kanonneerboten van het imperialisme iedereen nog kunnen intimideren.
Het idee Nicaragua van binnenuit te kunnen destabiliseren door middel van een nieuwe golf van geweld steunt op een de dwaze overtuiging idee dat Nicaragua, dat zich bevrijdt heeft van het imperialisme, “geen democratie kent en nooit de dictaten van het imperialisme respecteert”. Met andere woorden, het is “een politiek zwak land, intern gekenmerkt door een gebrek instellingen en geen democratie kent en dus door het imperialisme tot de orde kan worden geroepen”. Wat een idiotie, wat een gebrek aan historische kennis en politieke analyse, wat een aanmatigend machtsvertoon om de ernstige onmacht in het delirium van het imperialisme te verbergen.
Nicaragua is politiek sterk, institutioneel gezaghebbend, economisch gezond en militair capabel. Het bevindt zich in een proces van diepgaande transformatie en modernisering dat de beste resultaten van Centraal-Amerika laat zien en de eerste plaats inneemt op het Amerikaans continent wat betreft economische groei en naleving van de GINI-index. Nicaragua geeft een doeltreffend en waardig antwoord op het Darwinistische neoliberalisme. Haar politieke gezag neemt toe naarmate haar invloed toeneemt, en haar militaire defensie raadt elk neokoloniaal avontuur af, waardoor haar tegenstanders in net zand zullen bijten.
Het zou goed zijn Nicaragua niet te bekijken vanuit het perspectief van de verhalen van de kinderen van de vroegere heersende klasse, die, in de golf van haat en nostalgie naar de goede oude tijd toen zij het land opaten en nu (om hun bankrekeningen te blijven betalen de macht willen heroveren, moeten fantaseren over een land dat niet bestaat. Het zou genoeg zijn als politici in plaats van naar de sadistische Brusselse ambtenaren te luisteren, zouden beseffen dat het eurocentrisme, dat al vóór de Oekraïne-crisis een lachertje was, een historisch compleet achterhaald is geworden.
De boodschap van Nicaragua is klaar en duidelijk: de kerk zorgt voor de zielen, de staat zorgt voor de lichamen. Niemand verhindert gebed en religieuze activiteiten, maar het aanzetten tot geweld en haat kan niet worden getolereerd. In dit opzicht was de mislukte opstand van 2018 verhelderend. Sindsdien is het niet meer mogelijk de verschillende niveaus door elkaar te halen: na die verschrikking begrijpt iedereen nu het verschil tussen een gelovig mens en een farizeeër, tussen een priester en een misdadiger.