cuba |
sep 2022
Bron: Gustavo A Maranges 
Resumen Latinoamericano, 4 september 2022 ~~~

Vorige week verlengde de Amerikaanse president Joe Biden de sancties tegen Cuba met nog een jaar, met een beroep op de Trading with the Enemy Act van 1917. Dit mechanisme is de afgelopen 60 jaar gebruikt om de talloze sancties te ondersteunen die samen de blokkade van de VS tegen Cuba vormen.

Deze keer beperkte Biden zich ertoe te zeggen dat het een “zaak van belang voor de Verenigde Staten” was. Met één pennenstreek veroordeelde hij het Cubaanse volk om te blijven lijden onder alle economische tekorten die het gevolg zijn van de blokkade. Het sanctioneren van en spelen met het welzijn van miljoenen mensen, met hun eigen leven, lijkt een typische reflex van de Amerikaanse politieke klasse te zijn.

Voor Biden was het slechts één van de honderden documenten die hij vorige week ondertekende. Voor de Cubanen is dit echter een cruciale handtekening die rechtstreeks van invloed is op hun gezondheid, het voedsel voor hun gezinnen, hun arbeidsomstandigheden, de mogelijkheden om van hun land te genieten, en alles wat zij doen om hun land te zien bloeien. De blokkade is zonder twijfel het belangrijkste obstakel voor de ontwikkeling van Cuba.

Veel van onze lezers zijn op de hoogte van alle wetenschappelijke en sociale verworvenheden van het eiland ondanks de sancties. Ondertussen denken de Cubanen alleen maar aan hoeveel meer ze hadden kunnen doen zonder de blokkade. De jaarlijkse verliezen voor de economie van de Cubaanse gezinnen worden geschat op miljarden dollars, maar dit is nog lang niet de ergste schade. Het genieten van een volwaardige jeugd of verdere vooruitgang op het gebied van gendergelijkheid of vrouwenemancipatie wordt belemmerd door de sancties, iets wat wordt erkend door UNESCO en NGO’s zoals OXFAM.

Momenteel maakt Cuba de ergste economische crisis in decennia door, die het gevolg is van de COVID-19-pandemie, de tekortkomingen van het nationale economische systeem en de eerder genoemde sancties van de VS. Het is niet mogelijk Cuba’s realiteit te verklaren zonder het effect van de blokkade te begrijpen, aangezien deze elke interne vergissing of verkeerde beslissing in de hand werkt en elke ontwikkelingsmogelijkheid belemmert.

Het is echter al lang geleden dat de blokkade, die gebaseerd is op een archaïsche wet, niet langer alleen economische agressie is, maar nu ook het psychologische niveau omvat. Dit is geen toeval, want het was het hoofddoel van de blokkade, zoals de ambtenaar van het Ministerie van Buitenlandse Zaken Lester Mallory duidelijk stelde in een memorandum: de bedoeling van de blokkade is “(…) honger, wanhoop en de omverwerping van de regering te provoceren”.

De “Trading with the Enemy Act” was de wettelijke basis die de regering Kennedy in 1962 vond om sancties tegen Cuba te handhaven door het als een “vijandige staat” te beschouwen. Ondanks het scenario van de Koude Oorlog, was het toen niet waar, en is het nu nog steeds een leugen. Een leugen die vele malen herhaald wordt, wordt waarheid, zo luidt het gezegde, hoewel dit de uitzondering is die de regel bevestigt. Hoe vaak ze het ook herhalen, niemand kan in zo’n absurditeit geloven.

Een land dat dokters stuurt naar de armste plaatsen ter wereld, hulp bood aan Amerikanen na de orkaan Katrina, cholera bestreed in Haïti en ebola in Afrika, en dokters stuurde naar meer dan 56 landen tijdens de COVID-19 pandemie, kan geen vijand zijn. Hoe kan Cuba zo vijandig zijn als er sinds Obama’s regering acht bilaterale samenwerkingsovereenkomsten van kracht zijn?

Het antwoord van Cuba liet niet lang op zich wachten. President Miguel Diaz-Canel en minister van Buitenlandse Zaken Bruno Rodriguez, evenals verschillende hooggeplaatste Cubaanse diplomaten, bekritiseerden het laffe besluit van Biden en bekrachtigden de Cubaanse wil om niet door de knieën te gaan voor de afpersingen van welke buitenlandse regering dan ook. Cuba is socialistisch omdat wij dat in 1961 hebben besloten en na elke grondwet hebben geratificeerd.

Vandaag de dag zijn, ondanks de complexe economische situatie van Cuba, degenen die blijven vechten voor hun sociale en politieke project sterker dan degenen die het opgeven. De regering van de VS dacht dat het onmogelijk was om zonder haar hulp te overleven in de jaren zestig, daarna maakten zij zich klaar om terug te keren tijdens de speciale periode. Zij dachten dat alles zou eindigen nadat Fidel Castro zijn regeringspositie had verlaten of later toen hij overleed. Ze gokten op het breken van ons tijdens de COVID-19 pandemie, en vandaag de dag blijven ze alles in het werk stellen om het aloude doel te bereiken. Uit dit alles blijkt het machiavellistische karakter van het VS-beleid ten aanzien van Cuba en het beschamende historische geheugenverlies.

Biden heeft de inzet van zijn voorgangers gehandhaafd, hetgeen bevestigt dat zijn geheugen niet het beste is. Misschien is zijn zaak nog verwerpelijker, niet alleen omdat het tegen zijn verkiezingsbeloften ingaat, maar ook omdat zijn lange jaren in de politiek hem in staat hebben gesteld al deze mislukkingen met eigen ogen te zien.

Cuba als een “vijandige staat” bestempelen zegt meer over de huidige regering dan over het Caribische eiland zelf. Als iemand Cuba als een “vijandige staat” beschouwt, is dat omdat hij zich bedreigd voelt door het voorbeeld van Cuba, door wat het betekent voor Latijns-Amerikanen en veel Amerikanen die een eerlijker VS willen. Cuba is nooit vijandig geweest tegenover de Amerikanen en dat zullen ze ook nooit zijn. Alleen degenen die de soevereiniteit van hun buren willen verpletteren, voor imperialistisch beleid staan, en deze diep ongelijke wereldorde willen handhaven, kunnen Cuba op die manier zien. Voor zowel Democraten als Republikeinse regeringen is Cuba altijd een doorn in het oog geweest.